22/4/2023

Βλαντίμιρ Ιλιτς Ουλιάνοφ - ΛΕΝΙΝ

ΑΠΟ ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ Σαββατο 22 Απριλιου 2023

153 χρόνια από την γέννηση του Λένιν, στις 22 Απρίλη 1870: «Τι να κάνουμε;»... -- Αυτό είναι το ερώτημα που πλανάται πάνω από τον κόσμο όπου μια χούφτα “Κροίσοι” κατέχουν πλούτο που ισούται με τα υπάρχοντα 3,5 δισεκατομμυρίων ανθρώπων, δηλαδή το 50% του πληθυσμού της Γης

«Τι να κάνουμε;»...

Αυτό είναι το ερώτημα που πλανάται πάνω από τον κόσμο όπου μια χούφτα “Κροίσοι” κατέχουν πλούτο που ισούται με τα υπάρχοντα 3,5 δισεκατομμυρίων ανθρώπων, δηλαδή το 50% του πληθυσμού της Γης.

Πάνω από τον κόσμο των 3 δισεκατομμυρίων ανθρώπων που «ζουν» με 2 και 3 δολάρια την ημέρα την ώρα που 500 μεγιστάνες, το 0,000066% του παγκόσμιου πληθυσμού, κατέχουν πλούτη τριπλάσια από το ΑΕΠ της Αφρικής των 65 χωρών και των 1,3 δις κατοίκων.

Πάνω από την Ευρώπη των 120 εκατομμυρίων φτωχών και απόκληρων, πάνω από τον κόσμο που 15.000 παιδιά κάτω των 5 ετών πεθαίνουν κάθε μέρα (κάθε μέρα...) λόγω της φτώχειας και έλλειψης στοιχειώδους ιατρικής φροντίδας.

Πάνω από τον κόσμο που στις πρώτες τρεις βδομάδες της πανδημίας καταμετρήθηκαν 14 εκατομμύρια νέοι άνεργοι και που μέχρι και οι Times του Λονδίνου έφτασαν να γράφουν ότι “ο ιός ξυπνά την πάλη των τάξεων”.

Πάνω από την Ελλάδα των Μνημονίων, της καταχνιάς, της προ και μετά κορωνοιού “κανονικότητας”.

Στις αρχές του περασμένου αιώνα, σε άλλες (;) συνθήκες το ίδιο αυτό ερώτημα είχε τεθεί και είχε απαντηθεί από τον άνθρωπο που σήμερα συμπληρώνονται 153 χρόνια από την γέννησή του, στις 22 Απρίλη 1870: Τον ΛΕΝΙΝ.

Κατ’ αρχάς, όμως, τι σόι άνθρωπος, τι σόι τύπος ήταν ο Λένιν, ώστε να αξίζει να δώσουμε βάση στην άποψή του για το «τι να κάνουμε» εμείς σήμερα;

«Λένιν, ο πιο ανθρώπινος άνθρωπος»,

έγραφε, μετά τον θάνατό του, ο Μαγιακόφσκι. Αλλά ο Μαγιακόφσκι λάτρευε τον Λένιν και ίσως δεν θα μπορούσε να είναι αντικειμενικός στην κρίση του.

Είναι σημαντικότερο, επομένως, να μας περιγράψει την προσωπικότητά του κάποιος που οι σχέσεις του μαζί του υπήρξαν, το λιγότερο, πολυκύμαντες:

«Ο Λένιν - γράφει ο Τρότσκι - ανεχόταν την νεροποντή από εγκώμια με τον τρόπο που ένας ανυπόμονος πεζός υπομένει τη βροχή κάτω από μια ξώπορτα».

Και ως πολιτικός, ως ηγέτης; Ο Τρότσκι πάλι αναφέρει:

«Δεν επέβαλε το σχέδιό του στις μάζες. Βοηθούσε τις μάζες να συλλάβουν και να πραγματοποιήσουν τα δικά τους σχέδια».

Αλλά δεν έχει λιγότερη σημασία να δει κανείς πως μιλούσαν για τον Λένιν οι ίδιοι οι ταξικοί του αντίπαλοι:

«Ο Λένιν ήτο η επιφανεστέρα των προσωπικοτήτων που ανέδειξεν ο τελευταίος παγκόσμιος πόλεμος»

σημείωναν σε άρθρο τους οι Τάιμς της Νέας Υόρκης την επόμενη του θανάτου του, ενώ οι Τάιμς του Λονδίνου έκαναν λόγο για

«Το σιδερένιο θάρρος του, την ακλόνητη αποφασιστικότητά του και την ολοκληρωτική έλλειψη κάθε ιδιοτελούς συμφέροντος μέσα στον αγώνα» (https://atexnos.gr, 20/1/2017)

Όσο για τα παρακάτω δεν τα έγραψε κάποιος «όποιος κι όποιος». Και κυρίως δεν τα ισχυρίζεται κάποιος που πάσχει από μαρξιστικές και λενινιστικές «παρωπίδες». Ο ύμνος στον Μαρξ και τον Λένιν προέρχεται από έναν υπουργό Οικονομικών του... Ρήγκαν! Τον Πολ Κρεγκ Ρόμπερτς. Έγραψε:

«Αν ο Μαρξ και ο Λένιν ήταν σήμερα ζωντανοί, θα ήταν βασικοί διεκδικητές του βραβείου Νόμπελ για την οικονομία. Ο Μαρξ προέβλεψε την προϊούσα εξαθλίωση των εργαζομένων και ο Λένιν προείδε την υποταγή της υλικής παραγωγής στη συσσώρευση κερδών του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Οι προβλέψεις τους είναι κατά πολύ ανώτερες από τα “οικονομικά μοντέλα” που σήμερα βραβεύονται με Νόμπελ και από τις προβλέψεις των κεντρικών τραπεζιτών, των υπουργών οικονομικών και των νομπελιστών οικονομολόγων...»[1]

Φυσικά ο Λένιν δεν θα πάρει ποτέ το βραβείο Νόμπελ. Παρότι είναι ο άνθρωπος που με διεξοδικό τρόπο προσδιόρισε αυτό που ζούμε (και) σήμερα: Δηλαδή τον ζυγό του «αποικιακού» και «τοκογλυφικού ιμπεριαλισμού» [2]. Ο Λένιν, αντίθετα, θα συνεχίσει να βαφτίζεται «ξεπερασμένος» από τους αδαείς. Αλλά θα είναι πάντα εκείνος που ανέλυσε ότι:

«Χαρακτηριστικό του καπιταλισμού γενικά είναι ότι χωρίζει την ιδιοκτησία του κεφαλαίου από την χρησιμοποίηση του κεφαλαίου στην παραγωγή, ότι χωρίζει το χρηματικό κεφάλαιο από το βιομηχανικό ή το παραγωγικό (...). Ο ιμπεριαλισμός ή η κυριαρχία τουχρηματιστικού κεφαλαίου είναι η ανώτατη εκείνη βαθμίδα καπιταλισμού όπου ο χωρισμός αυτός παίρνει πελώριες διαστάσεις. Η υπεροχή του χρηματιστικού κεφαλαίου πάνω σε όλες τις υπόλοιπες μορφές κεφαλαίου σημαίνει κυρίαρχη θέση του εισοδηματία και τηςχρηματιστικής ολιγαρχίας, σημαίνει ξεχώρισμα μερικών κρατών που κατέχουν τη , χρηματιστική δύναμη, απ’ όλα τα υπόλοιπα» [3].

Ο Λένιν δεν θα πάρει ποτέ το Νόμπελ. Βλέπετε όσα είχε να μας πει (από τότε!) για την κυρία. Μέρκελ και για τα «χαϊδεμένα παιδιά» των εκάστοτε «Μέρκελ» που είναι σπαρμένα στις «μισοαποικίες» των μεγάλων Δυνάμεων, είναι ενοχλητικά. Έγραφε:

« Το κεφάλαιο έγινε διεθνές και μονοπωλιακό. Ο κόσμος είναι μοιρασμένος ανάμεσα σε μια χούφτα μεγάλες δυνάμεις, δηλαδή δυνάμεις που έχουν επιτυχίες στη μεγάλη καταλήστευση και καταπίεση των εθνών (...) η Αγγλία, η Γαλλία και η Γερμανία έχουν τοποθετήσεις στο εξωτερικό όχι μικρότερες από 70 δισεκατομμύρια ρούβλια. Για να εισπράττουν το «θεμιτό» εισοδηματάκι τους από το στρογγυλούτσικο αυτό ποσό - ένα εισοδηματάκι που ξεπερνάει τα τρία δισεκατομμύρια ρούβλια το χρόνο - υπάρχουν οι εθνικές επιτροπές των εκατομμυριούχων, που ονομάζονται κυβερνήσεις,που διαθέτουν στρατό και πολεμικό στόλο και «τοποθετούν» στις αποικίες και στις μισοαποικίες τα χαϊδεμένα παιδιά και τα αδέλφια «του κυρίου δισεκατομμυρίου» σαν αντιβασιλείς, προξένους, πρεσβευτές, κάθε λογής υπαλλήλους, παπάδες και άλλες βδέλλες» [4].

Παρόλα αυτά, το ερώτημα παραμένει: Έχει να πει κάτι ο Λένιν στους εργαζόμενους και στους άνεργους, σήμερα; Έχουν νόημα τα λόγια του στην εποχή του Wi - Fi; Μπορούν να ακουστούν μέσα σε όλη αυτή την οχλαγωγία από το σαφάρι των Πόκεμον; Και κυρίως: Τι προοπτική, τι διδάγματα μπορεί να προσφέρει η πολιτική δράση του εκατό χρόνια μετά, τώρα που επήλθε πια το «Τέλος της Ιστορίας» και το εγχείρημα της Οκτωβριανής Επανάστασης ανατράπηκε;

Μια σκέψη είναι αυτή που διατυπώθηκε από τον Σαρτρ: Ο μαρξισμός, έλεγε ο Γάλλος φιλόσοφος,

«Είναι αξεπέραστος διότι δεν ξεπεράστηκαν οι συνθήκες που τον ανέδειξαν».

Και ο Λένιν δεν εκπροσωπεί τίποτα λιγότερο από αυτό: Τον μαρξισμό στην εποχή του ιμπεριαλισμού. Δηλαδή την εποχή της απόλυτης κυριαρχίας των μονοπωλίων στον κόσμο. Ή μήπως σήμερα, επί «Ζήμενς» και «Κρούπ», επί Novartis και Ντόιτσε Μπανκ, επί τραπεζιτών και εργολάβων, ζούμε σε κάποια άλλη εποχή;

Αν πάλι ο Σαρτρ δεν ακούγεται και τόσο πειστικός στα αυτιά ορισμένων, τότε τους προτείνουμε να λάβουν τοις μετρητοίς τον κ. Σαμαρά και τον κ. Τσίπρα. Αυτοί είναι που επί πρωθυπουργίας του πρώτου μνημόνευαν τον Λένιν στη Βουλή συχνότερα κι από το ΚΚΕ. Ας πάρουν τοις μετρητοίς και τον κ. Στουρνάρα. Αυτός (!) ήταν που επαναλάμβανε ότι διαβάζει τον Λένιν. Ανελλιπώς μάλιστα, όπως έλεγε από τη θέση του υπουργού Οικονομικών.

Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, μετά από κάθε του υπογραφή κάτω από κόφτες και μνημόνια, είναι σύνηθες να βγαίνει και κάποιος «αριστερούλης» του (πρώτος διδάξας ο κ. Τσίπρας αμέσως μετά την υπογραφή του τρίτου Μνημονίου) για να ξεπλύνει την ξεφτίλα του - πως; - απαγγέλλοντας Λένιν.

Οι μαρτυρίες όλων των παραπάνω όσο να ’ναι μια κάποια πιστοποίηση της επικαιρότητας της λενινιστικής παρακαταθήκης προσφέρουν. Ειδικά αν αναλογιστούμε όσα διαπράττουν. Γεγονός που πείθει ότι ο λόγος που αναφέρονται στον Λένιν και ξεπατικώνουν τσιτάτα του, είναι για να κάνουν τα ακριβώς αντίθετα...

«Τι να κάνουμε;», συνεπώς. Αλλά όχι κατά τους παραχαράκτες του Λένιν, μα σύμφωνα με τον ίδιο τον μπολσεβίκο ηγέτη;

Χρέος

Για παράδειγμα, στην Ελλάδα που λιμοκτονεί υπό το βάρος των χρεών έχει ο Λένιν να μας πει κάτι; Έχει να προτείνει κάτι στους Έλληνες του μόχθου που - ως μη όφειλαν - έχουν πληρώσει αυτά τα χρέη χίλιες φορές, αλλά τους επιβάλλουν να τα πληρώσουν άλλες χίλιες;

«.νομίζουμε - έλεγε ο Λένιν απευθυνόμενος στους λαούς της Ευρώπης και όλου του κόσμου - πως για την ακύρωση των χρεών θα αναγκαστούν (σσ: οι λαοί) να περιμένουν κάτι άλλο και να δουλέψουν σε κάποια άλλη κατεύθυνση, χωρίς να υπολογίζουν στη «γενναιοψυχία» των κυρίων καπιταλιστών».

Τι έκανε λοιπόν ο Λένιν που δεν επαφίετο στην «γενναιοδωρία» των τοκογλύφων και των κερδοσκόπων και φυσικά δεν «διαπραγματευόταν» μαζί τους;

Το Γενάρη του 1918, η σοβιετική κυβέρνηση, με διάταγμα υπογεγραμμένο από τον Λένιν, ακύρωσε τα εσωτερικά και εξωτερικά δάνεια που είχε συνάψει η τσαρική και η προσωρινή κυβέρνηση. Τέλος!

Όμως, οι Μπολσεβίκοι, επειδή ακριβώς ήταν κομμουνιστές, δηλαδή και πατριώτες και διεθνιστές, την ώρα που οι πολιτικοί προπάτορες του ελληνικού αστικού πολιτικού κόσμου έστελναν στρατό εναντίον τους, εκείνοι, όσον αφορά την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό, να τι έκαναν:

«Ενα άλλο οικονομικό μέτρο της σοβιετικής κυβέρνησης στον εξωτερικό τομέα ήταν η παραίτηση της από το Δδιεθνή Οικονομικό Ελεγχο (ΔΟΕ), που επέβαλαν το 1897, μετά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο, οι Μεγάλες Δυνάμεις στην Ελλάδα (...) από την Οχτωβριανή Επανάσταση η Ελλάδα απεκόμισε οικονομικά οφέλη. Η νεαρή σοβιετική δημοκρατία, με απόφαση του δεύτερου συνεδρίου των σοβιέτ, απάλλαξε την Ελλάδα από το χρέος που όφειλε στη Ρωσία και ανερχόταν στα 100 εκατομμύρια χρυσά γαλλικά φράγκα. Ακόμα, η σοβιετική κυβέρνηση παραιτήθηκε από τα δικαιώματά της στο Άγιο Όρος, καθώς και από τις ιδιοκτησίες του τσαρικού κράτους σε διάφορα ευαγή ιδρύματα στην Ελλάδα (...)» (Κώστας Αυγητίδης, «η στρατιωτική επέμβαση των καπιταλιστικών χωρών ενάντια στη σοβιετική Ρωσία και η Ελλάδα (1918-1920)», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»).

Έτσι αντιμετώπισαν, λοιπόν, οι Μπολσεβίκοι και ο Λένιν τα θέματα του χρέους.

Κυβερνήσεις

Και για τους εκάστοτε «σωτήρες» μας; Έχει να πει κάτι ο Λένιν που να εξηγεί τον ρόλο τους; Η άποψή του δεν μας φαίνεται και πολύ παράταιρη:

«Σε μια κοινωνία - έλεγε - που βασίζεται (...) στην υποδούλωση των εκατομμυρίων φτωχών και εργαζομένων από μια χούφτα πλουσίων, η κυβέρνηση δεν μπορεί παρά να είναι ο πιο πιστός φίλος και σύμμαχος των εκμεταλλευτών, ο πιο πιστός φρουρός της εξουσίας τους. Και για να είναι σίγουρος φρουρός, δεν αρκούν στον καιρό μας τα κανόνια, οι ξιφολόγχες και ο βούρδουλας: πρέπει να φροντίσεις να υποβάλλεις στα θύματα της εκμετάλλευσης την ιδέα ότι η κυβέρνηση στέκεται πάνω από τις τάξεις, ότι δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ευγενών και της αστικής τάξης, αλλά τα συμφέροντα της δικαιοσύνης, ότι φροντίζει να προστατεύει τους αδύναμους και τους φτωχούς από τους πλούσιους και τους ισχυρούς».

Τα διδάγματα της κρίσης

Μήπως ο Λένιν, που φυσικά δεν θα πάρει ποτέ το Νόμπελ - πράγμα που προφανώς ουδόλως θα τον ενδιέφερε και θα τον απασχολούσε - έχει να μας πει κάτι για την κρίση;

Είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον για μας, τους βουλιαγμένους στις «μισοαποικίες» και στις «μητροπόλεις», τα θύματα των τοκογλύφων ιμπεριαλιστών, τα υποζύγια των «χαϊδεμένων παιδιών» της ολιγαρχίας, να πάρουμε υπόψη μας τις σκέψεις του Λένιν για «τα διδάγματα της κρίσης». Και -κυρίως - να σκεφτούμε την άποψη του μεγαλύτερου επαναστάτη του 20ου αιώνα γύρω από τα πολιτικά συμπεράσματα που απορρέουν από την κρίση. Ο Λένιν έγραφε:

«για να βγει κέρδος από μια επιχείρηση, πρέπει να πουληθούν τα εμπορεύματα, να βρεθούν αγοραστές. Και αγοραστής πρέπει να είναι κατ’ ανάγκην όλη η μάζα του πληθυσμού, γιατί οι τεράστιες επιχειρήσεις παράγουν βουνά ολόκληρα από προϊόντα. Σ’ όλες όμως τις κεφαλαιοκρατικές χώρες τα εννιά δέκατα του πληθυσμού αποτελούνται από φτωχούς: από εργάτες που παίρνουν ένα πενιχρότατο μεροκάματο, από αγρότες που, στη μεγάλη τους μάζα, ζουν χειρότερα κι από τους εργάτες.

Και να που, όταν η μεγάλη βιομηχανία σε περίοδο άνθησης παίρνει φόρα για να παράγει όσο το δυνατό περισσότερα, ρίχνει στην αγορά τόσο μεγάλη ποσότητα προϊόντων, που δεν είναι σε θέση να τα πληρώσει η φτωχή πλειονότητα του λαού. Αυξάνει ολοένα ο αριθμός των μηχανών, των εργαλείων, των αποθηκών, των σιδηροδρόμων κτλ., όμως, από καιρό σε καιρό διακόπτεται αυτή η αύξηση, γιατί η μάζα του λαού, για την οποία, σε τελευταία ανάλυση, προορίζονται όλοι αυτοί οι βελτιωμένοι τρόποι παραγωγής, παραμένει σε φτώχεια τέτοια, που φτάνει τα όρια της εξαθλίωσης.

Η κρίση δείχνει ότι η σύγχρονη κοινωνία θα μπορούσε να παράγει ασύγκριτα περισσότερα προϊόντα για την καλυτέρευση της ζωής όλου του εργαζόμενου λαού, αν δεν είχαν αρπαχτεί η γη, τα εργοστάσια, οι μηχανές κ.τ.λ. από μια χούφτα ατομικούς ιδιοχτήτες, που βγάζουν εκατομμύρια από τη λαϊκή εξαθλίωση.

Η κρίση δείχνει ότι οι εργάτες δεν μπορούν να περιοριστούν μόνο στην πάλη για μερικές παραχωρήσεις από μέρους των κεφαλαιοκρατών: στην περίοδο της αναζωογόνησης της βιομηχανίας μπορούν να καταχτηθούν τέτοιες παραχωρήσεις (...) όμως επέρχεται η κρίση και οι κεφαλαιοκράτες όχι μόνο παίρνουν πίσω τις παραχωρήσεις που έκαναν, αλλά και επωφελούνται από την αδυναμία των εργατών για να κατεβάσουν ακόμα πιο πολύ τα μεροκάματα. Κι αυτό θα συνεχίζεται αναπότρεπτα, ώσπου οι στρατιές του σοσιαλιστικού προλεταριάτου να γκρεμίσουν την κυριαρχία του κεφαλαίου (...)»[5].

Εκτός από λόγια, όμως, ο Λένιν συνήθιζε να κάνει και πράξεις. Οι οποίες συμβάδιζαν με τα λόγια του. Ως εκ τούτου, πιστός στις θέσεις του να μην επαφίεται στην «γενναιοδωρία» των δημίων του λαού, πιστός στην θέση του για το ξεπέρασμα της κρίσης υπέρ των πολλών, πιστός στη θέση του ότι οι κυβερνήσεις του λαού δεν στέκονται «πάνω από τάξεις» αλλά εκπροσωπούν την τάξη των καταπιεσμένων, φρόντισε:

1) Στις 26 Οκτώβρη 1917 - την επόμενη κιόλας μέρα της Επανάστασης -να υπογράψει το Διάταγμα για την Ειρήνη με το οποίο έβγαζε τη Ρωσία έξω από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και έξω από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν είχε υπογράψει, δηλαδή, κανένα κείμενο με το οποίο να αναγνωρίζει την παραμονή της Ρωσίας σε κανένα «κοινό ευρωπαϊκό σπίτι» με τους ιμπεριαλιστές ούτε κανένα κείμενο που έθετε την εσωτερική πολιτική στη Ρωσία υπό την «αξιολόγηση», την «εποπτεία» και την «επιτήρηση» των ιμπεριαλιστών.

2) Την ίδια μέρα (26 Οκτώβρη 1917 - την επόμενη κιόλας μέρα της Επανάστασης) είχε ήδη υπογράψει το Διάταγμα για τη Γη με το οποίο καταργήθηκε - χωρίς καμία αποζημίωση - η ιδιοκτησία της γης από τους τσιφλικάδες, συμπεριλαμβανομένης της αυτοκρατορικής και της μοναστηριακής. Δεν είχε δηλαδή υπογράψει τίποτα που να μιλά για επέκταση των ιδιωτικοποιήσεων, για το ξεπούλημα του λιμανιού στην Cosco, των αεροδρομίων στη Fraport, του ΟΣΕ στους Ιταλούς και του Ελληνικού στον Λάτση.

3) Πάλι την ίδια μέρα (26 Οκτώβρη 1917 - την επόμενη κιόλας μέρα της Επανάστασης) είχε ήδη υπογράψει το Νομοσχέδιο για τον Εργατικό έλεγχο στις βιομηχανικές, εμπορικές και τραπεζικές επιχειρήσεις.

4) Λίγες μέρες μετά την Επανάσταση είχε ήδη υπογράψει (στις 14 Δεκέμβρη 1917) τον νόμο για την Εθνικοποίηση των Τραπεζών. Δεν είχε δηλαδή υπογράψει κανένα κείμενο που να λέει ότι οι τραπεζίτες θα συνέχιζαν να πίνουν το αίμα του λαού μέσω τραπεζών που θα συνέχιζαν να ανακεφαλαιοποιούνται με λεφτά του λαού.

5) Λίγες μέρες μετά την Επανάσταση είχε ήδη υπογράψει (στις 18 Γενάρη 1918) την Εθνικοποίηση του εμπορικού στόλου.Δεν πήγαινε δηλαδή στην Ένωση Εφοπλιστών μοιράζοντας φοροαπαλλαγές στους

εφοπλιστές μαζί με υποκλίσεις στον «πατριωτισμό» τους.

6) Λίγες μέρες μετά την Επανάσταση (στις 9 Γενάρη 1918) υπέγραψε - επαναλαμβάνουμε - το Διάταγμα Ακύρωσης όλων των Εσωτερικών και Εξωτερικών Δανείων που είχε υπογράψει η τσαρική και η προηγούμενη αστική κυβέρνηση. Αρνήθηκε, δηλαδή, να πληρώνει εγχώριους και ξένους κλέφτες, ληστές, κερδοσκόπους και τοκογλύφους, τους είπε αν θεωρούν πως έχουν λαμβάνειν να πάνε να τα πάρουν από εκείνους που τα είχαν ξεκοκαλίσει και όχι από το ρώσικο λαό, και φυσικά ουδέποτε υπέγραψε κείμενο όπως αυτό: «Οι ελληνικές αρχές επαναλαμβάνουν την αδιαμφισβήτητη δέσμευσή τους να τηρήσουν τις δανειακές υποχρεώσεις προς όλους τους πιστωτές, πλήρως και έγκαιρα»...

Οι μετρ του εξυπνακισμού, φυσικά, επιμένουν: «Ναι», θα μας πουν ειρωνικά, «αλλά όση “σοφία” κι αν κρύβουν τα παραπάνω λόγια του Λένιν, όση αποφασιστικότητα κι αν δείχνουν οι πράξεις του, αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι τα “καθεστώτα” που δημιουργήθηκαν από τον Λένιν και τους ομοίους του κατέρρευσαν».

Από τέτοιες τοποθετήσεις του συρμού άλλο τίποτα. Αυτού του τύπου οι αναγνώσεις της Ιστορίας είναι τόσο «εμβριθείς», ώστε να μην προκαλεί πια καμία εντύπωση ότι παραγνωρίζουν ακόμη και τα στοιχειώδη:

Πρώτον, ότι μετά από την ήττα που επέφεραν στο όραμα της κοινωνικής απελευθέρωσης οι εξελίξεις στις χώρες του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού», η αλήθεια που περιέχεται στη σκέψη του Οσκαρ Ουάιλντ γίνεται ακόμα πιο επίκαιρη: «έναςχάρτης του κόσμου που δεν περιέχει την ουτοπία δεν αξίζει να τον κοιτάξεις καν, γιατί αφήνει έξω τη μόνη χώρα όπου η ανθρωπότητα πάντα θα προσγειώνεται. Κι όταν προσγειωθεί, κοιτάζει πέρα και, βλέποντας μια καλύτερη χώρα, ξεκινάει για εκεί. Πρόοδος είναι η υλοποίηση της μιας μετά την άλλη ουτοπίας».

Δεύτερον, ότι ο Λένιν - και εδώ μιλάμε για τον Λένιν - είχε ξεκαθαρίσει πολύ νωρίς στους επιγόνους του: «κανένας στον κόσμο δεν μπορεί να μας τσακίσει αν δεν κάνουμε καμιά υπερφυσική ανοησία», έγραφε. Το να χρησιμοποιείς τις μεθόδους του καπιταλισμού στο όνομα της «οικοδόμησης του σοσιαλισμού» είναι προφανώς περισσότερο κι από την «υπερφυσική ανοησία», για την οποία προειδοποιούσε ο Λένιν.

Τρίτον, ότι στο πανανθρώπινο αίτημα να «ξελασπώσουμε το μέλλον» δεν υπάρχει άλλος δρόμος από εκείνον που περιέγραφε ο Μαρξ αμέσως μετά την ήττα της Παρισινής Κομμούνας: «πέθανε η επανάσταση. Ζήτω η επανάσταση»!

Ο Λένιν, λοιπόν, εκείνο που πάνω απ’ όλα συμβολίζει, για μας φυσικά, είναι η αστείρευτη δύναμη που περικλείεται στην μετατροπή του κοινωνικού δίκιου σε πολιτική δράση.

Συμβολίζει εκείνη την ακατάβλητη ζωντάνια της σκέψης και της θεωρίας που δεν γίνεται «πατρόν», δεν γίνεται «δόγμα», αλλά εργαλείο και καθοδήγηση για δράση στην προοπτική ενός κόσμου χωρίς ίχνος δεσποτισμού, όπου

«Η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός συνιστά προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων».

Αυτός είναι και ο λόγος της «αθανασίας» του Λένιν αλλά και ο λόγος που κανένας - κομμουνιστής τουλάχιστον - δεν θα μπορούσε να διαφωνήσει με τα λόγια του Μαγιακόφσκι:

«Επιμένουμε:

Μην κάνετε τον Λένιν στάμπες.

Μην τυπώνετε το πορτρέτο του σε πλακάτ, κερόπανα, πιάτα, ποτήρια, ταμπακέρες. Μην κάνετε τον Λένιν μπρούντζο.

Μην του αφαιρείτε το ζωντανό του βάδισμα και το ανθρώπινό του πρόσωπο που ο ίδιος μπόρεσε να διαφυλάξει ποδηγετώντας την ιστορία.

Ακόμα ο Λένιν είναι της γενιάς μας άνθρωπος ζωντανός με τους ζωντανούς

αφήστε τον να είναι ζωντανός, όχι πεθαμένος - Διά ταύτα -

κάνετε τον Λένιν δάσκαλό σας αλλά μην τον αγιοποιήσετε.

Θρησκεία μην κάνετε τ’ όνομα ενός ανθρώπου που σ’ όλη του τη ζωή πολέμαγε όλες τις θρησκείες μην τον κάνετε σκεύος λατρείας για να το ρίξτε στο εμπόριο - μην εμπορευτείτε τον Λένιν»

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Πολ Κρεγκ Ρόμπερτς, υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ επί προεδρίας Ρίγκαν, περιοδικό CounterPunch, Τα Νέα, 9.10.2010.

[2] Λένιν, Άπαντα, τόμος 27, σελ. 367, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή.

[3] Λένιν, Άπαντα, τόμος 27, σελ. 362, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή.

[4] Λένιν, Άπαντα, τόμος 26, σελ. 360 - 363, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».

[5] Λένιν, απόσπασμα από το άρθρο «Τα διδάγματα της κρίσης», δημοσιεύτηκε στην «Ισκρα» τον Αύγουστο του 1901, «Απαντα», τόμος 5ος, σελ. 85 - 86, έκδοση «Σύγχρονη Εποχή»).

 

monthlyreview.org /2023/04/01/mr-074-11-2023-04_0/ 

Απρίλιος 2023 (Τόμος 74, Τεύχος 11)

The Editors ⋮ ⋮ 1/4/2023

 

Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες διεξάγουν έναν Νέο Ψυχρό Πόλεμο, όχι μόνο στη Ρωσία (μέσω του πολέμου δι' αντιπροσώπων του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία), αλλά και στην Κίνα, την οποία η Ουάσιγκτον έχει

πλέον ορίσει ως την υπ' αριθμόν ένα απειλή για την ασφάλειά της. Έτσι, οι Ηνωμένες Πολιτείες λαμβάνουν μια όλο και πιο

επιθετική στρατιωτική θέση σε σχέση με την Ταϊβάν, η οποία σύμφωνα με τη διεθνώς αναγνωρισμένη αρχή της Μίας

Κίνας είναι αναπαλλοτρίωτο μέρος της Κίνας, αλλά με ξεχωριστή κυβέρνηση. Μαζί με αυτό, η Ουάσιγκτον οικοδομεί τις στρατιωτικές συμμαχίες και δυνάμεις της στον Ινδο-Ειρηνικό και ενισχύει τις τετρακόσιες στρατιωτικές βάσεις της που περιβάλλουν σήμερα την Κίνα, σχηματίζοντας αυτό που μερικές φορές αναφέρεται ως «γιγαντιαία θηλιά» (Robert Daly,

«China and the U.S.: It's a Cold War, But Don't Panic», Bulletin of Atomic Scientists, March 10, 2022; Arthur R. Ramsey, "Ανθρωπολόγος προειδοποιεί για ανάπτυξη στις βάσεις των ΗΠΑ", Ερευνητικό Εργαστήριο Αναφοράς, 8 Σεπτεμβρίου 2020. John Bellamy Foster, "The New Cold War on China", Μηνιαία επιθεώρηση, Ιούλιος-Αύγουστος 2021. Kari Quinn, "The Coming War on China: Pilger Says US is Threat in the Pacific, Not China", Sydney Morning Herald, 9 Ιανουαρίου 2017).

Βεβαίως, στην επίσημη διπλωματική τους στάση, οι Ηνωμένες Πολιτείες, όπως δήλωσε ο υπουργός Εξωτερικών Antony Blinken πριν από ένα χρόνο, «δεν αναζητούν σύγκρουση ή νέο Ψυχρό Πόλεμο» με την Κίνα. Αντ 'αυτού, η Ουάσιγκτον

ισχυρίζεται ότι ο μοναδικός στρατηγικός στόχος της σε σχέση με τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας είναι να υπερασπιστεί την

υπάρχουσα «διεθνή τάξη βασισμένη σε κανόνες», την οποία το Πεκίνο κατηγορείται ότι επιδιώκει να υπονομεύσει. Ωστόσο, αυτό στο οποίο αναφέρεται η διεθνής τάξη της κυβέρνησης Μπάιντεν που βασίζεται σε κανόνες δεν είναι το σύστημα των Ηνωμένων Εθνών, ούτε καν το διεθνές δίκαιο, αλλά μάλλον το σύστημα οικονομικών, πολιτικών και στρατιωτικών θεσμών (το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα, διάφορες διεθνείς εμπορικές συμφωνίες που διαμορφώθηκαν από την Ουάσιγκτον, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, το σύστημα συναλλάγματος που βασίζεται σε δολάρια και το δίκτυο στρατιωτικών βάσεων και συμμαχιών των ΗΠΑ που εκτείνεται σε

όλο τον κόσμο) που καθορίζουν τις ΗΠΑ. αυτοκρατορικό σύστημα. Αυτές οι δομές δημιουργήθηκαν μετά τον Δεύτερο

Παγκόσμιο Πόλεμο και έλαβαν περαιτέρω ώθηση αμέσως μετά τον Ψυχρό Πόλεμο και με την έναρξη της κυριαρχούμενης από τις ΗΠΑ μονοπολικής παγκόσμιας τάξης. Σήμερα η Κίνα κατηγορείται από τον Μπλίνκεν ότι έχει «την πρόθεση να αναμορφώσει τη διεθνή τάξη [που κυριαρχείται από τις ΗΠΑ]», ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι αποφασισμένες να υπερασπιστούν την ιμπεριαλιστική τάξη των ΗΠΑ από την Κίνα με σχεδόν οποιοδήποτε κόστος για την ανθρωπότητα, αυξάνοντας την απειλή του παγκόσμιου πυρηνικού ολοκαυτώματος (Antony J. Blinken, «Η προσέγγιση της κυβέρνησης στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, » ομιλία στο Πανεπιστήμιο George Washington, 26 Μαΐου 2022).

 

Οι εντάσεις επιδεινώθηκαν περαιτέρω από τον πόλεμο στην Ουκρανία, με τον Μπλίνκεν να κατηγορεί την Κίνα για την

«υπεράσπιση» του ρόλου της Ρωσίας στη σύγκρουση. Παρ 'όλα αυτά, το Πεκίνο προσπάθησε να υιοθετήσει μια αδέσμευτη στάση, παρέχοντας ανθρωπιστική βοήθεια στο Κίεβο και ταυτόχρονα ενίσχυσε τους οικονομικούς και πολιτικούς δεσμούς του με τη Ρωσία - αποφεύγοντας προσεκτικά να παράσχει στρατιωτική βοήθεια στην τελευταία.

Βλέποντας τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ ως την κύρια αιτία του πολέμου, η έμφαση της Κίνας καθ' όλη τη διάρκεια ήταν στις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις μεταξύ των διαφόρων μερών, στο σεβασμό της εδαφικής ακεραιότητας, και στη μη ανάμειξη στις υποθέσεις άλλων εθνών, μαζί με την αναγνώριση των νόμιμων συμφερόντων ασφαλείας όλων των εθνών.

Έχει υποστηρίξει μια νέα ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφάλειας που θα δημιουργήσει ένα πλαίσιο για την ειρήνη στην περιοχή.

Αν και ορισμένες από αυτές τις θέσεις μπορεί να φαίνονται ασυνεπείς από τα δυτικά μάτια, η γενική απάντηση του Πεκίνου στον πόλεμο στην Ουκρανία είναι στην πραγματικότητα συνεπής με τη συνολική προσέγγισή του στην

παγκόσμια διακυβέρνηση, η οποία θεωρείται τώρα από την Ουάσιγκτον ως επικίνδυνη απειλή για τη διεθνή τάξη που

βασίζεται σε κανόνες. Κατά την τελευταία δεκαετία, υπό την ηγεσία του Xi Jinping, η Κίνα εισήγαγε τρεις παγκόσμιες πρωτοβουλίες, καθορίζοντας την προσέγγισή της στην παγκόσμια διακυβέρνηση. Μία από αυτές είναι η πρωτοβουλία Belt and Road, που εισήχθη το 2013, η οποία έχει σχεδιαστεί για την κατασκευή φυσικών υποδομών που θα

προωθήσουν την οικονομική ανάπτυξη σε όλο τον κόσμο, συνδέοντας έτσι κυρίως τις φτωχές και μεσαίου εισοδήματος χώρες με την κινεζική οικονομία καθώς και με την παγκόσμια οικονομία στο σύνολό της. Η δεύτερη είναι η Πρωτοβουλία Παγκόσμιας Ανάπτυξης που εισήχθη το 2021, η οποία έχει έξι βασικές δεσμεύσεις: (1) προτεραιότητα στην ανάπτυξη, (2) υιοθέτηση μιας ανθρωποκεντρικής προσέγγισης, (3) όφελος όλων, χωρίς χώρα και κανένα άτομο να μένει πίσω. (4) ανάπτυξη με γνώμονα την καινοτομία· (5) αρμονία μεταξύ ανθρωπότητας και φύσης· και (6) δράση προσανατολισμένη στα αποτελέσματα. Η πρωτοβουλία αυτή προσανατολίζεται ιδιαίτερα προς τη συνεργασία Νότου-Νότου και διευκολύνει την εκπλήρωση των Στόχων Βιώσιμης Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών. Περίπου 100 χώρες είτε έχουν υπογράψει ως Φίλοι της Παγκόσμιας Αναπτυξιακής Πρωτοβουλίας είτε έχουν δηλώσει με άλλο τρόπο την υποστήριξή τους. Η τρίτη

πρωτοβουλία, γνωστή ως Πρωτοβουλία για την Παγκόσμια Ασφάλεια, εισήχθη το 2022 και έχει σχεδιαστεί για να δημιουργήσει μια προσέγγιση για την παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια που περιλαμβάνει την απομάκρυνση από

στρατιωτικές συμμαχίες και συνασπισμούς και τον σεβασμό των νόμιμων συμφερόντων ασφαλείας όλων των χωρών.

 

Η Πρωτοβουλία για την Παγκόσμια Ασφάλεια ξεκίνησε επίσημα από τον Xi στην ομιλία του τον Απρίλιο του 2022 στο Boao Forum for Asia. Αν και αυτό συνέβη μόλις δύο μήνες μετά την αναθέρμανση του πολέμου στην Ουκρανία τον

Φεβρουάριο του 2022, οι βασικές αρχές είχαν ήδη διατυπωθεί στην ομιλία του για μια «Νέα προσέγγιση για την ασιατική συνεργασία στον τομέα της ασφάλειας» τον Μάιο του 2014 και αναπτύχθηκαν από τις πέντε αρχές της ειρηνικής συνύπαρξης: (1) αμοιβαίος σεβασμός της εδαφικής ακεραιότητας και κυριαρχίας του άλλου· (2) αμοιβαία μη επίθεση· (3) αμοιβαία μη ανάμειξη στις εσωτερικές υποθέσεις του άλλου· (4) ισότητα και συνεργασία προς αμοιβαίο όφελος· και (5) ειρηνική συνύπαρξη. Προέκυψε επίσης από μια γενική μαρξικής έμπνευσης προσέγγιση (με κινεζικά χαρακτηριστικά) σε ζητήματα εθνικής και παγκόσμιας ασφάλειας (Xi Jinping, The Governance of China, vol. 1 [Beijing: Foreign Languages Press, 2018], 33, 391).

Στην ομιλία του τον Απρίλιο του 2022, ο Xi διάρθρωσε την Πρωτοβουλία για την Παγκόσμια Ασφάλεια όσον αφορά έξι δεσμεύσεις:

Πρέπει να παραμείνουμε προσηλωμένοι στο όραμα της κοινής, ολοκληρωμένης, συνεργατικής και βιώσιμης ασφάλειας και να συνεργαστούμε για τη διατήρηση της παγκόσμιας ειρήνης και ασφάλειας.

Πρέπει να σεβόμαστε την κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα όλων των χωρών, να υποστηρίζουμε τη μη παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις και να αναγνωρίζουμε τις ανεξάρτητες επιλογές των αναπτυξιακών

διαδρομών και των κοινωνικών συστημάτων που γίνονται από λαούς διαφορετικών χωρών.

Πρέπει να συμμορφωθούμε με τους σκοπούς και τις αρχές του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, να απορρίψουμε τη νοοτροπία του Ψυχρού Πολέμου, να αντιταχθούμε στη μονομέρεια και να πούμε όχι στην ομαδική πολιτική και την αντιπαλότητα των μπλοκ.

 

Θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε τις θεμιτές ανησυχίες όλων των χωρών για την ασφάλεια, να υποστηρίξουμε την αρχή της αδιαίρετης ασφάλειας, να οικοδομήσουμε μια ισορροπημένη, αποτελεσματική και βιώσιμη αρχιτεκτονική ασφάλειας και να αντιταχθούμε σε κάθε προσπάθεια οποιασδήποτε χώρας να διασφαλίσει τη δική της ασφάλεια εις βάρος άλλων.

 

Πρέπει να επιλύουμε τις διαφορές και τις διαφορές μεταξύ των χωρών μέσω διαλόγου, διαβουλεύσεων και άλλων ειρηνικών μέσων, να υποστηρίζουμε όλες τις προσπάθειες για ειρηνική διευθέτηση κρίσεων, να απορρίπτουμε τα δύο μέτρα και δύο σταθμά και να αντιτιθέμεθα σε οποιαδήποτε κατάχρηση μονομερών κυρώσεων και δικαιοδοσιών με μακρά όπλα.

 

Θα πρέπει να διατηρήσουμε την ασφάλεια τόσο σε παραδοσιακούς όσο και σε μη παραδοσιακούς τομείς και να επιλύσουμε από κοινού περιφερειακές διαφορές και παγκόσμια ζητήματα όπως η τρομοκρατία, η κλιματική αλλαγή, η ασφάλεια στον κυβερνοχώρο και η βιοασφάλεια. (Xi Jinping, "Maintain World Peace and Security (Part of Keynote Speech at Boao Forum for Asia, April 21, 2022)" στο Xi Jinping, The Governance of China, vol. 4 [Beijing: Foreign Language Press, 2022], 524–25)

«Στον σημερινό κόσμο», συνέχισε ο Σι, «η μονομέρεια και η υπερβολική επιδίωξη του προσωπικού συμφέροντος είναι καταδικασμένες να αποτύχουν... Αντ 'αυτού, πρέπει να αγκαλιάσουμε μια φιλοσοφία παγκόσμιας διακυβέρνησης που δίνει έμφαση στην εκτεταμένη διαβούλευση, την κοινή συμβολή και τα κοινά οφέλη, προωθεί τις κοινές αξίες της ανθρωπότητας και υποστηρίζει τις ανταλλαγές και την αμοιβαία μάθηση μεταξύ των πολιτισμών. Πρέπει να

υποστηρίξουμε την πραγματική πολυμέρεια και να διαφυλάξουμε σταθερά το διεθνές σύστημα με τον ΟΗΕ στον πυρήνα του και τη διεθνή τάξη που υποστηρίζεται από το διεθνές δίκαιο» (Xi Jinping, πλήρες κείμενο ομιλίας στο Boao Forum for Asia, 21 Απριλίου 2022, news.cgtn.com).

Η γενική απάντηση στην Πρωτοβουλία Παγκόσμιας Ασφάλειας στη Δύση ήταν να την απορρίψει ως άμεση επίθεση στη διεθνή τάξη των ΗΠΑ που βασίζεται σε κανόνες. Η καταδίκη της μονομέρειας, οι νοοτροπίες του Ψυχρού Πολέμου, οι

αντιπαραθέσεις μπλοκ, η μονομερής επιβολή κυρώσεων, η παρέμβαση στις υποθέσεις άλλων εθνών και η δικαιοδοσία με μακρύ χέρι - ενώ ορίζουν επίσης ότι τα Ηνωμένα Έθνη είναι ο πυρήνας της παγκόσμιας διακυβέρνησης

(παραγκωνίζοντας έτσι τη διεθνή τάξη που βασίζεται σε κανόνες των ΗΠΑ) - όλα θεωρούνται ότι στοχεύουν στην υπονόμευση της ηγεμονίας των ΗΠΑ στο παγκόσμιο σύστημα.

 

Συγκεκριμένα, η χρήση από το Πεκίνο της αρχής της αδιαίρετης ασφάλειας, σύμφωνα με την οποία η ασφάλεια ενός έθνους (ή μπλοκ) δεν πρέπει να προωθείται με μέτρα που αποσκοπούν στην υπονόμευση της ασφάλειας των άλλων, επικρίθηκε αμέσως από πλήθος εκπροσώπων των Ηνωμένων Πολιτειών και του ΝΑΤΟ ως «ρωσική προπαγάνδα»,

δεδομένου ότι η Ρωσία έχει κάνει την αρχή της αδιαίρετης ασφάλειας μέρος του επιχειρήματός της ότι η επέκταση του

ΝΑΤΟ είχε ως στόχο να υπονομεύσει την ασφάλειά της. Κατά συνέπεια, σε ορισμένες μεταγενέστερες παρουσιάσεις των έξι δεσμεύσεων στις οποίες βασίζεται η Πρωτοβουλία για την Παγκόσμια Ασφάλεια, η αρχή της αδιαίρετης ασφάλειας έχει υποβαθμιστεί. Παρ' όλα αυτά, η αδιαίρετη ασφάλεια παραμένει αναπόσπαστο μέρος ολόκληρης της περιεκτικής,

διαλεκτικής, αντίληψης της Πρωτοβουλίας για την Παγκόσμια Ασφάλεια. Επιπλέον, η αρχή της αδιαίρετης ασφάλειας είναι μακροχρόνια, προέκυψε στον Ψυχρό Πόλεμο στις διαβουλεύσεις μεταξύ του ΝΑΤΟ και του Συμφώνου της Βαρσοβίας και υιοθετήθηκε επανειλημμένα στη συνέχεια από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Τονίζει ότι η ασφάλεια δεν μπορεί ποτέ να συλληφθεί με μονόπλευρο τρόπο εάν πρόκειται να διασφαλιστεί η ειρήνη (Ovigwe Eguegu, "Will China's 'Global Security Initiative' Catch on?", The Diplomat, June 8, 2022, thediplomat.com; Chris Cash, «What Is China's Global Security Initiative?», Geostrategy, Explainer, Σεπτέμβριος 2022, geostrategy.org.uk).

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Πρωτοβουλία για την Παγκόσμια Ασφάλεια, απορρίπτοντας τους στρατιωτικούς συνασπισμούς, μαζί με την αρχή της αδιαίρετης συλλογικής ασφάλειας, προσφέρει μια εκπληκτικά διαφορετική προσέγγιση της παγκόσμιας ειρήνης από εκείνη που υπήρξε σε ολόκληρο το στάδιο του ιμπεριαλισμού ή του

μονοπωλιακού καπιταλισμού, που εκτείνεται από τα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα μέχρι σήμερα. Υπό αυτή την έννοια, αντιπροσωπεύει μια σοσιαλιστική και αντιιμπεριαλιστική προσέγγιση στην παγκόσμια διακυβέρνηση, η οποία έχει τις ρίζες της στη συνεργασία Νότου-Νότου.

Στο βιβλίο του «Μπορεί η Ευρώπη να αφοπλιστεί;» το 1893, ο Φρίντριχ Ένγκελς προειδοποίησε για «έναν γενικό πόλεμο εξόντωσης» αν η Ευρώπη δεν μείωνε τους μόνιμους στρατούς και τους εξοπλισμούς της και δεν κινούνταν προς την κατεύθυνση του σοσιαλισμού. Ο Πρώτος και ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος απέδειξαν ότι είχε δίκιο. Σήμερα, ο γενικός πόλεμος εξόντωσης – ένας Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος – αν επρόκειτο να λάβει χώρα, θα ήταν πλανητικός σε έκταση και στην καταστροφή του. Είναι ακριβώς η προσέγγιση συλλογικής ασφάλειας που προσφέρεται από την Πρωτοβουλία

Παγκόσμιας Ασφάλειας της Κίνας που προσφέρει σήμερα τις περισσότερες ελπίδες για παγκόσμια ειρήνη μέσω της απόρριψης της «νοοτροπίας του Ψυχρού Πολέμου» και των στρατιωτικών μπλοκ. Είναι έτσι μια από τις ειρωνείες της

ιστορίας ότι η Ουάσιγκτον βλέπει την Πρωτοβουλία Παγκόσμιας Ασφάλειας όχι ως άνοιγμα στην παγκόσμια ειρήνη, αλλά ως απειλή για την αυτοκρατορική παγκόσμια τάξη, που πρέπει να αντιμετωπιστεί με στρατιωτική δύναμη (Karl Marx and Frederick Engels, Collected Works, vol. 27, [New York: International Publishers, 1975], 371).

Ο Paresh Chattopadhyay, ο οποίος πέθανε στις 14 Ιανουαρίου 2023, ήταν σημαντικός μαρξιστής πολιτικός οικονομολόγος και μελετητής του Μαρξ που έγραφε συχνά για το Monthly Review τη δεκαετία του 1970. Ήταν συγγραφέας πολλών έργων, συμπεριλαμβανομένων, με πιο γνωστό, το Marx's Associated Mode of Production: Critique of Marxism (Palgrave Macmillan, 2016) και, πιο πρόσφατα, το Socialism in Marx's Capital: Towards a Dealienated World (2021). Γεννήθηκε την 1η Ιανουαρίου 1927 στο Rudraker της αδιαίρετης Βεγγάλης, τότε μέρος της Ινδίας, τώρα στο Μπαγκλαντές. Εκπαιδεύτηκε ως οικονομολόγος και δίδαξε σε τρεις πόλεις σε τρεις ηπείρους, εκπροσωπώντας τρεις

διαφορετικούς πολιτισμούς: την Καλκούτα, το Παρίσι και το Μόντρεαλ.

 

Ο Chattopadhyay ήταν ένας ανεξάρτητος μαρξιστής λόγιος του οποίου το έργο επικεντρώθηκε όλο και περισσότερο στη μεθοδολογία του ίδιου του Μαρξ, αφιλτράριστη μέσα από τους μεταγενέστερους μαρξισμούς. Ήταν μέλος μιας διεθνούς ομάδας μελετητών που επικεντρώθηκαν στα πρωτότυπα κείμενα του Μαρξ στις πρωτότυπες γλώσσες τους (γερμανικά, γαλλικά και αγγλικά) στενά συνδεδεμένα με το πρόγραμμα Marx-Engels Gesamtaugabe (MEGA2). Αυτό και η εξαιρετικά λεπτομερής γνώση του για την κλασική πολιτική οικονομία τον οδήγησαν σε καινοτόμες και παραγωγικές ερμηνείες του έργου του Μαρξ. Συνιστούμε ανεπιφύλακτα το κλασικό δοκίμιό του "Political Economy: What's in a Name?", Monthly

Review, Απρίλιος 1974. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τον Chattopadhyay και το έργο του βλέπε Pradip Baksi, "Paresh Chattopadhyay and His Time", Mainstream Weekly, 7 Φεβρουαρίου 2023.

 

Η υπερεκμετάλλευση και η ιμπεριαλιστική ορμή του καπιταλισμού: Πώς η «διαλεκτική της εξάρτησης» του Μαρίνι υπερβαίνει το «κεφάλαιο» του Μαρξ
 

By Άντι Χίγκινμποτομ ⋮ ⋮ 1/4/2023

Ο Andy Higginbottom είναι πρώην αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Kingston του Λονδίνου. Συνεχίζει ως ανεξάρτητος μελετητής και ακτιβιστής.

Η έκδοση στα αγγλικά της Διαλεκτικής της Εξάρτησης του Ruy Mauro Marini, πενήντα χρόνια μετά την αρχική της κυκλοφορία στα ισπανικά, έρχεται εδώ και πολύ καιρό.¹ Το έργο, το οποίο κυκλοφόρησε τώρα με μια εκτενή εισαγωγή από την Amanda Latimer, είναι από τις σημαντικότερες συνεισφορές στον μαρξισμό στο δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα και είναι, αν μη τι άλλο, ακόμη πιο σχετικό σήμερα. Η σκέψη του Μαρίνι κατευθυνόταν στον αγώνα για το σοσιαλισμό στη Λατινική Αμερική.² Η πρωτοποριακή ανάλυσή του υποστήριζε την αναγκαιότητα της χειραφέτησης της εργατικής τάξης

μέσω της επανάστασης και της δράσης ενάντια στην αστική τάξη και όχι σε συμμαχία με αυτήν. Ανέλυσε την κατάσταση του καπιταλισμού στη Λατινική Αμερική, με τα διακριτά χαρακτηριστικά της υπανάπτυξης και μια διαφορετική σχέση με το παγκόσμιο σύστημα καπιταλισμού από τη Δυτική Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Μαρίνι τοποθέτησε το

επιχείρημά του για το σοσιαλισμό στο παράδειγμα της εξάρτησης, με το οποίο κατανοούσε ότι η καπιταλιστική υπανάπτυξη της Λατινικής Αμερικής συμβάλλει στην ανάπτυξη των ιμπεριαλιστικών οικονομιών. Η σχέση εξάρτησης εκφράζεται ως η μεταφορά αξίας από τις φτωχές, υποταγμένες χώρες στις πλούσιες, κυρίαρχες χώρες.

Η αρχική συμβολή του Μαρίνι ήταν να εξηγήσει τις κοινωνικές σχέσεις παραγωγής στη ρίζα της διεθνούς μεταφοράς αξίας, αναπτύσσοντας έτσι μια ξεχωριστή εργασιακή θεωρία του ιμπεριαλισμού που αποτελεί το θεμέλιο της μαρξιστικής θεωρίας εξάρτησης. Ο Μαρίνι προσδιόρισε την «υπερεκμετάλλευση» της εργασίας ως τη θεμελιώδη κοινωνική σχέση της καπιταλιστικής υπανάπτυξης. Αυτή δεν είναι η μόνη στρατηγική του αντίληψη – η συστηματική ανάλυσή του συνδέει την υπερεκμετάλλευση της εργασίας με την άνιση διεθνή ανταλλαγή, την ιδέα μιας κατακερματισμένης εσωτερικής αγοράς και την έννοια του υποιμπεριαλισμού. Αλλά αυτό το έγγραφο επικεντρώνεται στην υπερεκμετάλλευση.³

Η εργασιακή υπερεκμετάλλευση συλλαμβάνει εννοιολογικά την πραγματική κατάσταση της εργατικής τάξης στη Λατινική Αμερική. Περιλαμβάνει τρία στοιχεία: χαμηλούς μισθούς, πολλές ώρες και έντονη εργασία σε σημείο εξάντλησης. Πάνω απ' όλα, χαρακτηρίζεται από «τη μεγαλύτερη εκμετάλλευση της σωματικής δύναμης του εργάτη, σε αντίθεση με την

εκμετάλλευση που προκύπτει από την αύξηση της παραγωγικότητάς του, και τείνει κανονικά να εκφράζεται στο γεγονός ότι η εργατική δύναμη αμείβεται κάτω από την πραγματική της αξία».⁴

Ο Μαρίνι πέτυχε μια τεράστια θεωρητική ανακάλυψη, όχι μόνο ως θεμέλιο για τη λατινοαμερικανική μαρξιστική θεωρία εξάρτησης, αλλά και για την αναγέννηση της μαρξιστικής θεωρίας παγκοσμίως. Όπως αρχίζει να αναγνωρίζεται πληρέστερα, το έργο του Μαρίνι παρέχει το κλειδί για το ξεκλείδωμα της ανάλυσης της τελευταίας φάσης του παγκοσμιοποιημένου, νεοφιλελεύθερου και ακόμα καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού στον εικοστό πρώτο αιώνα.⁵

Η εχθρική υποδοχή της θεωρίας της εξάρτησης από τον ευρωκεντρικό μαρξισμό

Τις τελευταίες δεκαετίες, οι επικρατούσες τάσεις της μαρξιστικής σκέψης στο Ηνωμένο Βασίλειο και αλλού στονΠαγκόσμιο Βορρά έχουν γίνει όλο και πιο ευρωκεντρικές στις υποθέσεις τους. Αυτές οι τάσεις ήταν ιδιαίτερα εχθρικές προς τη θεωρία εξάρτησης όταν ορισμένοι από τους συγγραφείς της έγιναν γνωστοί στα αγγλικά τη δεκαετία του 1970. Για παράδειγμα, η δημοσίευση των έργων του Andre Gunder Frank προσέλκυσε οργή αντιπολίτευσης. Θα επιλέξω ένα λήμμα από έναν κατάλογο αρνητών της εξάρτησης: στο World Accumulation, 1492-1789, ο Frank διασταυρώνει την υπερεκμετάλλευση με την ανάλυση του Karl Marx για την υπεραξία στο Κεφάλαιο, η οποία αναπτύχθηκε γύρω από την απόλυτη υπεραξία και τη σχετική υπεραξία. Παραθέτει δύο βασικά αποσπάσματα όπου ο ίδιος ο Μαρξ εισάγει φαινόμενα που δεν ταιριάζουν σε καμία από αυτές τις δύο κατηγορίες: το κεφάλαιο 24 του τόμου 1, σχετικά με τη μετατροπή της υπεραξίας σε κεφάλαιο· και το κεφάλαιο 14 του τόμου 3, σχετικά με τους παράγοντες που αντισταθμίζουν την τάση πτώσης του ποσοστού κέρδους.⁶ Στο πρώτο απόσπασμα, ο Μαρξ επισημαίνει τις περιπτώσεις της «βίαιης μείωσης του μισθού της εργασίας κάτω από την αξία του»· και στη δεύτερη, στη «μείωση των μισθών κάτω από την αξία τους».⁷ Ο Φρανκ καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η υπερεκμετάλλευση είναι ταυτόσημη με τη «βίαιη μείωση» ή «συμπίεση των μισθών κάτω από την αξία της εργατικής δύναμης» του Μαρξ, που συχνά γίνεται αντιληπτή στην ανάλυση των Μαρξ και Φρίντριχ Ένγκελς και μετέπειτα μαρξιστική ως «κέρδη μέσω αφαίρεσης».⁸ Όπως υποστηρίζει ο Frank:

 

Η καπιταλιστική συσσώρευση κεφαλαίου βασίζεται επίσης στην υπερεκμετάλλευση της εργατικής δύναμης μέσω της υπεραξίας [επιπλέον υπεραξία], η οποία συχνά – και όχι μόνο στη βρετανική εγχώρια βιομηχανία– αρνείται στον εργάτη ακόμη και το ελάχιστο απαραίτητο για την επιβίωση με οποιονδήποτε ορισμό και η οποία, σε ορισμένες στιγμές και τόπους, απαγορεύει ακόμη και την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης.

Επιπλέον, αυτή η λιγότερο από την επιβίωση υπερεκμετάλλευση συμβαίνει τόσο μέσω της μισθωτής εργασίας όσο και μέσω άλλων σχέσεων παραγωγής, καθώς και μέσω της σύνδεσης μεταξύ των δύο.⁹

Ο Φρανκ δεν ανέπτυξε την έννοια της υπερεκμετάλλευσης, ούτε εξήγησε τη μη ταυτότητά της ούτε με την απόλυτη υπεραξία ούτε με τη σχετική υπεραξία. Αφέθηκε σε έναν από τους επικριτές του Φρανκ, τον Γιάιρους Μπανάτζι, να καταστήσει σαφές το κρίσιμο σημείο: «γι' αυτόν [τον Φρανκ] αυτό φαίνεται να αντιπροσωπεύει μια τρίτη μορφή παραγωγής υπεραξίας που δεν είναι ούτε σχετική ούτε απόλυτη, ενώ για τον Μαρξ είναι μια μορφή παραγωγής απόλυτης υπεραξίας».¹⁰

Εδώ, ο Banaji αντιπροσωπεύει τη μαρξιστική ορθοδοξία ως απάντηση στην πρόκληση της μαρξιστικής θεωρίας

εξάρτησης, αλλά με έναν ασυνήθιστα διορατικό τρόπο. Η ιδέα μιας «τρίτης μορφής υπεραξίας» είναι ουσιαστικά σωστή και, όπως θα δούμε, ο Μαρίνι είχε ήδη επισημάνει αυτό το σημείο στη Διαλεκτική της Εξάρτησης. Η χρήση της μορφής σε αυτό το πλαίσιο αναφέρεται στη διαμόρφωση, το είδος ή τη διάσταση, παρά στη μορφή όπως στο εξωτερικό σχήμα ή

εμφάνιση, όπως χρησιμοποιείται συχνά από τον Μαρξ ως αντίθεση με την εσωτερική ουσία. Μια «τρίτη μορφή υπεραξίας» είναι επομένως μια άλλη διαμόρφωση ή διάσταση της υπεραξίας, η βασική κατηγορία της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.¹¹

Επιβεβαιώνοντας τον Μαρίνι και τον Φρανκ, τονίζω ότι η υπερεκμετάλλευση της εργασίας αποκαλύπτει έναν άλλο τρόπο αύξησης της υπεραξίας, μειώνοντας το κόστος της εργατικής δύναμης για το κεφάλαιο μέσω χαμηλότερων μισθών και λιγότερης κατανάλωσης εμπορευμάτων από τους εργάτες. Αυτή η μέθοδος περιγράφεται επίσης από τον Μαρξ στην αγγλική καθομιλουμένη ως «φθηνή εργασία».¹² Πιο σωστά, αυτή είναι η φτηνή εργατική δύναμη, η οποία παρέχει

ζωντανή εργασία στο κεφάλαιο με χαμηλότερο κόστος, και επομένως είναι μια βάση για έναν υψηλότερο βαθμό

εκμετάλλευσης – ένα μεγαλύτερο ποσοστό υπεραξίας λόγω της μείωσης του χρόνου εργασίας που απαιτείται για την παραγωγή της ισοδύναμης αξίας της εργατικής δύναμης. Το χαμηλότερο κόστος οφείλεται στη σκληρότερη και πιο καταπιεστική εκμετάλλευση των σχετικών τμημάτων της εργατικής τάξης. Αυτή η αύξηση του ποσοστού υπεραξίας είναι διαφορετική από την απόλυτη υπεραξία, η οποία, σύμφωνα με τον Μαρξ, οφείλεται στην αύξηση των ωρών εργασίας. Η

μείωση του μεταβλητού κεφαλαίου μ' αυτόν τον τρόπο δεν είναι ούτε σχετική υπεραξία, αφού αυτή, σύμφωνα με τον

Μαρξ, εξαρτάται αποκλειστικά από την αύξηση της παραγωγικότητας στους τομείς που παράγουν τα εμπορεύματα που καταναλώνονται για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης.¹³

Δεδομένου ότι δεν είναι ούτε απόλυτη υπεραξία ούτε σχετική υπεραξία όπως ορίζεται από τον Μαρξ, η αύξηση της υπεραξίας με τη μείωση της αμοιβής της εργατικής δύναμης είναι μια ακόμη κατηγορία. Ως αναγκαίο και ουσιαστικό χαρακτηριστικό του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, βρίσκεται στο ίδιο οντολογικό επίπεδο με την απόλυτη υπεραξία και τη σχετική υπεραξία, αλλά δεν μπορεί να περιοριστεί σε καμία από αυτές τις δύο κατηγορίες, αφού από μόνη της

συνεπάγεται πιο καταπιεστικές συνθήκες εκμετάλλευσης. Προτείνω ότι αυτή η πτυχή της υπερεκμετάλλευσης της εργασίας γεννά την ιδέα της σχεσιακής υπεραξίας, που αντιστοιχεί στην έννοια της «σχεσιακής ανισότητας» του Marcel Van der Linden μέσα στην παγκόσμια εργατική τάξη.¹⁴

Ορισμένες θέσεις στην τρέχουσα συζήτηση στη Λατινική Αμερική

Το πώς η εργασιακή υπερεκμετάλλευση του Μαρίνι συνδέεται με το κεφάλαιο είναι υπό συζήτηση στη Λατινική Αμερική. Στο ένα άκρο, οι Carlos Alves do Nascimento, Fernando Frota Dillenburg και Fábio Maia Sobral υποστηρίζουν ότι η υπερεκμετάλλευση είναι ήδη παρούσα ως θεωρητική κατηγορία στο Κεφάλαιο. Δηλώνουν ότι στο κεφάλαιο 10, την

εργάσιμη ημέρα, είναι «όπου ο Μαρξ αναπτύσσει λογικά και ιστορικά, δηλαδή, θεωρητικά, την υπερεκμετάλλευση, τη σχέση μεταξύ της αξίας της εργατικής δύναμης και της φθοράς της πάνω από το επίπεδο που είναι απαραίτητο για την αποκατάσταση των κανονικών συνθηκών».¹⁵

Υποστηρίζουν ότι η υπερεκμετάλλευση είναι παρούσα στις φωνές των εργατών (με βάση το μανιφέστο των απεργών οικοδόμων) όταν θέτουν το ζήτημα των πολλών ωρών υπερβολικής εργασίας ως αιτία της εξάντλησης και του πρόωρου θανάτου τους. «Με μια απεριόριστη παράταση της εργάσιμης ημέρας, μπορείτε σε μια μέρα να καταναλώσετε μια ποσότητα εργατικής δύναμης μεγαλύτερη από αυτή που μπορώ να αποκαταστήσω σε τρεις».¹⁶ Η εργατική δύναμη που

αγοράζεται «στην αξία της» πρέπει να εξετάζεται πάνω από την επαγγελματική ζωή κάποιου. Αντί να καταναλώνουμε την

εργατική δύναμη για τριάντα χρόνια, το να την καίμε μέσα σε μόλις δέκα χρόνια είναι μεγαλύτερη εκμετάλλευση. Σύμφωνα με τον Μαρξ, ο εργάτης λέει ότι «το να χρησιμοποιώ την εργασία μου και να τη λεηλατώ είναι εντελώς διαφορετικά πράγματα», μια ισχυρή απόρριψη της εξάντλησης της υπερεκμετάλλευσης, αν όχι της εκμετάλλευσης ως τέτοιας.¹⁷

Ο Hugo Figueira Corrêa και ο Marcelo Dias Carcanholo ασκούν κριτική στους Nascimento, Dillenburg και Sobral, υποστηρίζοντας ότι αυτό το σχόλιο του Μαρξ δεν είναι τίποτα περισσότερο από διαμορφωτικό, ούτε εννοιολογική θεωρία, και ότι δεν χρειάζεται να είναι ούτε. Υποστηρίζουν ότι το Κεφάλαιο απευθύνεται σε ένα γενικότερο, αφηρημένο επίπεδο καθαρής θεωρίας, και σε αυτό το επίπεδο εννοιολογικού ορισμού, δεν υπάρχει ανάγκη να ληφθεί υπόψη η υπερεκμετάλλευση της εργασίας, η οποία είναι χαρακτηριστικό των ιδιαιτεροτήτων των χωρών της Λατινικής Αμερικής, και επομένως ανήκει σε ένα πιο συγκεκριμένο επίπεδο ανάλυσης.¹⁸

Ο Jaime Osorio παίρνει μια ακόμη διαφορετική θέση. Εξετάζει τα σημεία στο Κεφάλαιο όπου ο Μαρξ χαλαρώνει την κανονική του υπόθεση ότι η εργατική δύναμη πωλείται στην αξία της και παραθέτει αποσπάσματα που φέρουν τη φωνή των εργατών που αναφέρονται επίσης από τους Nascimento, Dillenburg και Sobral. Από αυτό, ο Osorio υποστηρίζει ότι η υπερεκμετάλλευση της εργασίας μπορεί να θεωρηθεί ως «παραβίαση της αξίας της εργατικής δύναμης», επισημαίνοντας σωστά ότι η εργατική δύναμη δεν είναι ίση με άλλα εμπορεύματα με αυτή την έννοια. Καθώς προχωράμε, θα δούμε ότι

συγκλίνω με τον Osorio, με μια διαφορετική επιχειρηματολογία.¹⁹

 

Κατά την εκτίμησή μου, οι Nascimento, Dillenburg και Sobral έχουν δίκιο ότι η εκμετάλλευση τείνει προς την υπερεκμετάλλευση, δηλαδή το κεφάλαιο θα επιδιώξει να αυξήσει την υπεραξία του και επομένως το κέρδος του. Ωστόσο, όπως υποστηρίζει ο Osorio, η υπερεκμετάλλευση πρέπει να εξεταστεί ποιοτικά.²⁰ Η υπερεκμετάλλευση της εργασίας δεν μπορεί απλά να περιοριστεί σε περισσότερη εκμετάλλευση και πρέπει να θεωρηθεί ως αυτοτελής κατηγορία. Αυτή η

μετατόπιση από την ποσότητα στην ποιότητα οφείλεται στο γεγονός ότι όλη η καπιταλιστική εργασιακή εκμετάλλευση

πρέπει να εξεταστεί τόσο με κοινωνικούς όσο και με οικονομικούς όρους, προκειμένου να εξεταστεί πώς η κοινωνική σχέση γίνεται οικονομική κατηγορία.

 

Υποβιβάζοντας την έννοια της υπερεκμετάλλευσης της εργασίας σε μια επιστημολογική περιφέρεια, το επιχείρημα των

Corrêa και Carcanholo περί «επιπέδων αφαίρεσης» αρνείται την επαναστατική ώθηση του έργου του Marini, η οποία είναι

ότι ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας του καπιταλισμού είναι εγγενής στο πιο ουσιαστικό επίπεδο ορισμού του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής . Είναι εξαιρετικά σημαντικό πολιτικά η υπερεκμετάλλευση της εργασίας στον Παγκόσμιο Νότο και οι αντίστοιχοι μηχανισμοί μεταφοράς αξίας να αναγνωρίζονται από τους εργάτες στον Παγκόσμιο Βορρά ως η γενική προϋπόθεση του δικού τους σχετικού προνομίου. Ο διεθνισμός θα έχει τότε μια θεωρητική βάση σε έναν ανανεωμένο

μαρξισμό, κάτι για το οποίο αξίζει να αγωνιστούμε.

 

Σχετικά με το κεφάλαιο και τον πληρέστερο προσδιορισμό της υπεραξίας

Ο Μαρίνι μελέτησε προσεκτικά το Κεφάλαιο. Τόσο το έργο όσο και η σχέση του Μαρίνι με αυτό πρέπει να διερευνηθούν περαιτέρω. Εν συντομία, το επιχείρημά μου είναι ότι, αν και η υπερεκμετάλλευση της εργασίας δεν αρθρώνεται ως θεωρητική κατηγορία στο Κεφάλαιο, το βιβλίο μας δίνει πολλές ενδείξεις για το πώς θα μπορούσαμε να κατασκευάσουμε μια τέτοια θεωρία.

 

Η κρίσιμη κατηγορία, και η πραγματική αφετηρία της συζήτησής μας, είναι η έννοια της υπεραξίας. Το μεσαίο τμήμα του τόμου 1 – μέρη 3, 4 και 5 – αφορά την καπιταλιστική παραγωγή ως παραγωγή υπεραξίας. Το κείμενο εναλλάσσεται

μεταξύ κεφαλαίων που αναπτύσσουν θεωρητικές έννοιες και εκείνων που δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στην ιστορία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής από διάφορες οπτικές γωνίες. Η έννοια της υπεραξίας εισάγεται «ως τέτοια» στους θεωρητικούς προσδιορισμούς της ως η ουσία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Στη συνέχεια αναπτύσσεται μέσω των ιδιαίτερων μεθόδων της αύξησής της ως απόλυτης υπεραξίας και σχετικής υπεραξίας. Τέλος, η μετατρεπόμενη υπεραξία οδηγεί τη γενική συσσώρευση κεφαλαίου ως αναπαραγωγό του ταξικού συστήματος συνολικά.²¹

Αν και το φυλετικοποιημένο, αποικιακό πρόσωπο της εργασιακής εκμετάλλευσης περιλαμβάνεται στην περιγραφή του Μαρξ για τη «λεγόμενη πρωταρχική συσσώρευση» του κεφαλαίου, είναι περιθωριακό σε αυτό το μεσαίο τμήμα. Ο

περιορισμός του πεδίου εστίασης στο κέντρο της Βιομηχανικής Επανάστασης επηρεάζει τι είναι και τι δεν περιλαμβάνεται

στην έννοια της υπεραξίας. Γενικά, η προμήθεια πρώτων υλών αντιμετωπίζεται ως δεδομένη. Η μαρξιστική ορθοδοξία ακολουθεί το Κεφάλαιο κυριολεκτικά δηλώνοντας ότι η αύξηση της υπεραξίας εξαρτάται από την απόλυτη υπεραξία, τη σχετική υπεραξία και την ένταση της εργασιακής διαδικασίας. Ο Μαρξ εξετάζει τις παραλλαγές αυτών των στοιχείων σε συνδυασμό στο μέρος 5 του τόμου 1, όπου επανέρχεται τονίζοντας ότι η υπεραξία είναι η κοινωνικά αντικειμενική μορφή υπερεργασίας στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής.²²

Η υπεραξία βασίζεται στο ότι το κεφάλαιο επεκτείνει την εργάσιμη ημέρα πέρα από τον χρόνο εργασίας που είναι απαραίτητος για την παραγωγή της ισοδύναμης αξίας της εργατικής δύναμης. Αλλά αυτή η υπερεργασία είναι δυνατή, με τη σειρά της, μόνο αν η εργασία είναι επαρκής για να παράγει το ισοδύναμο αξίας της δικής της εργατικής δύναμης σε λιγότερο χρόνο από ολόκληρη την εργάσιμη ημέρα. Ο Μαρξ επισημαίνει επίσης ότι, αν και η γραμμική παρουσίαση της

συσσώρευσης κεφαλαίου – που οδηγείται πρώτα από την απόλυτη υπεραξία και στη συνέχεια από τη σχετική υπεραξία – αντιστοιχεί σε μια ορισμένη ιστορική ακολουθία εντός του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής όπως αυτός εδραιώνεται, αυτά τα δύο είναι εντελώς αδιαχώριστα και είναι διαλεκτικά συνδεδεμένοι προσδιορισμοί της υπεραξίας.²³ Η απόλυτη υπεραξία, η σχετική υπεραξία και η ένταση δεν υπάρχουν και δεν μπορούν να υπάρξουν ξεχωριστά, αλλά είναι διαφορετικές όψεις ή διαστάσεις της υπεραξίας ως τέτοιας. Οι εναλλακτικές μέθοδοι αύξησης της υπεραξίας εφαρμόζουν

μοχλούς σε μία ή περισσότερες από αυτές τις διαστάσεις. Σύμφωνα με τον Marini, η ουσία του επιχειρήματος εδώ είναι ότι η ενσωμάτωση της υπερεκμετάλλευσης στο Κεφάλαιο απαιτεί την εκ νέου επεξεργασία της έννοιας της υπεραξίας που περιορίζεται στις τρεις διαστάσεις του απόλυτου, του σχετικού και της έντασης για να συμπεριλάβει την αύξηση της υπεραξίας που επιτυγχάνεται μέσω της πληρωμής χαμηλότερων μισθών (ή ακόμα και καθόλου μισθών). Επιπλέον, υποστηρίζω ότι αυτή είναι μία από τις τέσσερις τροποποιήσεις που απαιτούνται για τον πληρέστερο προσδιορισμό της υπεραξίας.

 

Οι δύο πρώτες περαιτέρω τροποποιήσεις είναι οι μεταβολές της υπεραξίας που σχετίζονται με το επίπεδο δεξιοτήτων της εργασίας και οι μεταβολές της υπεραξίας που προκύπτουν από τις συνθήκες παραγωγής που διέπουν την ιδιοποίηση των αξιών χρήσης από τη φύση σε συγκεκριμένες τοποθεσίες. Και οι δύο αυτές τροποποιήσεις αναφέρονται στην παραγωγικότητα της εργασίας και είχαν ήδη αναγνωριστεί από τον Μαρξ, αλλά τις αντιμετώπισε πολύ διαφορετικά στην αρχιτεκτονική του Κεφαλαίου.

Ο Μαρξ παραμερίζει το ζήτημα της εξειδικευμένης εργασίας από την αρχή του 1ου τόμου ως κάτι που λύνεται στην πράξη με την αναγωγή της σύνθετης εργασίας σε απλή εργασία. Ο Μαρξ κάνει μια απλοποιημένη υπόθεση σχετικά με το

σχηματισμό της ειδικευμένης εργατικής δύναμης και τις δαπάνες της ως ειδικευμένης εργασίας.²⁴ Στην πραγματικότητα, αργότερα ο Μαρξ δίνει ιδιαίτερη προσοχή στο πώς ο καπιταλισμός αναδιαρθρώνει τον καταμερισμό της εργασίας στη

μεταποίηση και τη μεγάλη βιομηχανία. Επιστρέφει στο θέμα αρκετές φορές με σημαντική διορατικότητα στο κεφάλαιο 10

για την εργάσιμη ημέρα. κεφάλαιο 14 για τον καταμερισμό της εργασίας· και το κεφάλαιο 15 για το εργοστάσιο, αν και χωρίς να επιλύει κάποια θεωρητικά προβλήματα σχετικά με τη διαμόρφωση και τη δαπάνη της εργατικής δύναμης.²⁵

Η μέθοδος του Μαρξ ήταν ριζικά διαφορετική όσον αφορά την καπιταλιστική γεωργία, μια δεύτερη τροποποίηση της υπεραξίας σχετικά με το πώς ο καπιταλισμός εκμεταλλεύεται τις ιδιαίτερα ευνοϊκές συνθήκες που βρίσκονται στη φύση, στην οποία δίνει μια εξαντλητική επεξεργασία στο Κεφάλαιο και πάλι περαιτέρω στις Θεωρίες της Υπεραξίας. Ένα

συνηθισμένο λάθος παραμένει – κατανοητό δεδομένης της θέσης της κύριας ανάλυσης του Μαρξ στην αλληλουχία των τόμων και της παρουσίασής της – ότι η γαιοπρόσοδος είναι μόνο ένα ζήτημα κατανομής της πραγματοποιημένης

υπεραξίας μεταξύ καπιταλιστών και γαιοκτημόνων (και εξορυκτικών βιομηχανιών, όπως η εξόρυξη στην εποχή του Μαρξ

και το πετρέλαιο από τα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα). Αυτό που έχει περάσει σε μεγάλο βαθμό απαρατήρητο είναι ότι η καπιταλιστική εκμετάλλευση στη γεωργία επηρεάζει επίσης τους εργάτες που απασχολούνται σε αυτήν, οι οποίοι

παράγουν περισσότερο ή λιγότερο υπεραξία, ανάλογα με τις ιδιαίτερες συνθήκες τους. Ο Μαρξ προβλέπει την ενδελεχή

επεξεργασία του στον τόμο 3 σε μια περίληψη στον τόμο 1. Ξεκινά με τη σημασία της φύσης ως πηγής πλούτου για όλες τις κοινωνίες και συνεχίζει δηλώνοντας: «Αν υποθέσουμε την καπιταλιστική παραγωγή, τότε... Η ποσότητα της πλεονάζουσας εργασίας θα ποικίλει ανάλογα με τις φυσικές συνθήκες μέσα στις οποίες διεξάγεται η εργασία, ιδιαίτερα τη γονιμότητα του εδάφους.²⁶ Για να το εξηγήσουμε αυτό, οι διαφοροποιήσεις που βρίσκονται στη φύση αφορούν την

παραγωγή υπεραξίας, καθώς και την κατανομή της.²⁷

 

Δηλαδή, η εργασία που εφαρμόζεται γίνεται περισσότερο ή λιγότερο παραγωγική υπεραξίας σύμφωνα με τις περισσότερο ή λιγότερο ευνοϊκές φυσικές συνθήκες για την εμπορευματική παραγωγή που βρίσκει το κεφάλαιο και διαμορφώνει

σύμφωνα με το σκοπό του. Όσο πιο ευνοϊκές είναι οι ιδιαίτερες συνθήκες, τόσο μεγαλύτερη είναι η επιπλέον υπεραξία που παράγεται, η οποία στη συνέχεια είναι διαθέσιμη για αποτύπωση ως διαφορικό ενοίκιο. Υπάρχει έτσι μια ισχυρή, αν και όχι πλήρης, αναλογία μεταξύ της εργασίας που έγινε πιο παραγωγική μέσω της πρώιμης υιοθέτησης της τεχνολογίας των μηχανών και της εργασίας που έγινε πιο παραγωγική από τη γονιμότητα της φύσης και του πώς λειτουργεί στις καπιταλιστικές κοινωνικές σχέσεις.²⁸

Μερικά σχετικά παραδείγματα περαιτέρω εκμετάλλευσης που εισήγαγε ο Μαρξ

Ας περάσουμε στην τρίτη τροποποίηση της θεωρίας της υπεραξίας. Ο Μαρξ δίνει πολλά παραδείγματα φαινομένων που θέτουν το ζήτημα του άνισου βαθμού εκμετάλλευσης που συνδέεται με την ποιοτική διαφοροποίηση μέσα στην εργατική τάξη. Εδώ σκέφτομαι πώς τα αντιμετωπίζει θεωρητικά, εστιάζοντας πρώτα σε παραδείγματα.

Αχαλίνωτη εργασιακή εκμετάλλευση

 

Ο τίτλος του μέρους 3, «Η παραγωγή απόλυτης υπεραξίας», που καλύπτει τα κεφάλαια 7 έως 11, είναι παραπλανητικός όσον αφορά τα τρία πρώτα κεφάλαια. Τα κεφάλαια 7, 8 και 9 έχουν μια εσωτερική ενότητα που ασχολείται με τον αναγκαίο προσδιορισμό της υπεραξίας ως τέτοιας, με βάση τις διακρίσεις μεταξύ εργατικής δύναμης και εργασιακής δραστηριότητας και τους διαφορετικούς ρόλους του σταθερού κεφαλαίου και του μεταβλητού κεφαλαίου. Μόνο από το κεφάλαιο 10 και

μετά συναντάμε τη συγκεκριμένη μέθοδο της προσπάθειας του κεφαλαίου να αυξήσει την υπεραξία επεκτείνοντας τις ώρες της εργάσιμης ημέρας.

Το κεφάλαιο 10 αφηγείται τη σειρά των Εργοστασιακών Νόμων στην Αγγλία από το 1833 έως το 1847, περιορίζοντας την εργάσιμη ημέρα από δώδεκα ώρες σε δέκα ώρες. Ο Μαρξ δίνει πολλά παραδείγματα των αγώνων για την αποτροπή της επιμήκυνσης της εργάσιμης ημέρας (και επομένως της υπερεργασίας), την οποία αργότερα ονομάζει απόλυτη υπεραξία. Επιπλέον, αναφέρει ιδιαίτερα σκληρή και καταπιεστική εκμετάλλευση όπως φαίνεται: α) πριν από τον καπιταλισμό, β)

στην παραγωγή πρώτων υλών για τα εργοστάσια, γ) μέσα στα ίδια τα εργοστάσια και δ) σε βιομηχανικούς τομείς που δεν καλύπτονταν από τους εργοστασιακούς νόμους εκείνη την εποχή. Οι δύο τελευταίες περιπτώσεις ήταν σίγουρα παραδείγματα ιδιαίτερα καταπιεστικών συνθηκών μέσα στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, και υπάρχουν

επιχειρήματα ότι στην προμήθεια βαμβακιού, της πιο σημαντικής πρώτης ύλης, η δουλεία ήταν επίσης ένας καπιταλιστικός τομέας με έναν συγκεκριμένο τρόπο εκμετάλλευσης.

Οι περιορισμένες προστασίες των εργοστασιακών νόμων ξεκίνησαν με την κλώση και την ύφανση και γενικεύτηκαν σε διάστημα τριάντα ετών. Ο Μαρξ γράφει για «ορισμένους κλάδους παραγωγής στους οποίους η εκμετάλλευση της

εργασίας είτε είναι ακόμα αχαλίνωτη ακόμα και τώρα, είτε ήταν έτσι χθες».²⁹ Αυτή η εκμετάλλευση «χωρίς νομικούς περιορισμούς» περιελάμβανε αγγειοπλάστες, σιδηροδρομικούς, μυλωνάδες, σιδηρουργούς, αρτοποιούς, μοδίστρες και ούτω καθεξής, τμήματα των οποίων οι περισσότερες ώρες και οι άθλιες συνθήκες κατέστρεφαν τις ζωές των

εργαζομένων. Στον τόμο 3 του Κεφαλαίου, ο Μαρξ εξηγεί το ζήτημα ως την εξοικονόμηση σταθερού κεφαλαίου με το να μην ξοδεύουμε σε πράγματα όπως ο εξαερισμός δωματίου και οι προφυλακτήρες ασφαλείας για μηχανές.³⁰

Η τοποθέτηση της δουλείας του βαμβακιού

 

Ο Μαρξ επισημαίνει την υποκρισία της αγγλικής βιομηχανικής τάξης που μίλησε ενάντια στις ωμότητες των Ισπανών και τη δουλεία στην Αμερική, ενώ ήταν εξαιρετικά σκληρή με τους δικούς της εργάτες, συμπεριλαμβανομένων, για παράδειγμα, του να σέρνουν τα παιδιά από τα κρεβάτια τους στη μέση της νύχτας και να τα αναγκάζουν να εργάζονται σε επικίνδυνες συνθήκες για δέκα ώρες κάθε φορά.³¹ Εκτός από τη χρήση της δουλείας ως σημείο αντίθεσης με τη μισθωτή

σκλαβιά, το κεφάλαιο 10 δείχνει τις ξεχωριστές αγορές για την εργατική δύναμη των σκλαβωμένων Αφρικανών.³² Υπάρχει μια αντίθεση της μεταχείρισης των εγχώριων εμπορεύσιμων «σκλάβων» και του διεθνούς «δουλεμπορίου» (δύο τύποι

εντός της κατηγορίας της υποδούλωσης). Εν ολίγοις, αν και ο Μαρξ εδώ εμφανίζει το σπέρμα της αναγνώρισης, δεν ανέπτυξε τη συγκεκριμένη κατηγορία αξιών που σχετίζεται με τη δουλεία των κινητών τηλεφώνων.³³

Για να είναι πραγματικά γενική, η θεωρία της υπεραξίας πρέπει να περιλαμβάνει την ελεύθερη, μισθωτή εργασία και την υποδουλωμένη εργασία, καθώς και άλλες μορφές υποταγμένης εργασίας, ως τρόπους εκμετάλλευσης. Στην πραγματικότητα, ο Μαρξ έδειξε ότι η μισθωτή εργασία δεν ήταν «ελεύθερη εργασία» σε πολλές περιπτώσεις. Το

κλωστήριο βαμβακιού είναι το κορυφαίο παράδειγμα του Μαρξ για την καπιταλιστική παραγωγική διαδικασία από το κεφάλαιο 7 και μετά. Εκτός από την κλώση βαμβακιού, γίνεται εκτενής αναφορά στα συναφή επαγγέλματα της ύφανσης, της βαφής υφασμάτων και της κατασκευής ενδυμάτων. Ο Μαρξ εξετάζει τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ αυτών των κλάδων, ιδιαίτερα τους κύκλους της «άνθησης και κατάρρευσης», για παράδειγμα, τη μαζική προσέλκυση εργατών στο εμπόριο

ύφανσης για να συμβαδίσουν με την ταχεία επέκταση της μηχανικής παραγωγής βαμβακερών νημάτων, και στη συνέχεια την εκδίωξη αυτών των ίδιων εργατών όταν πιο παραγωγικές μηχανές αντικατέστησαν τους χειροποίητους αργαλειούς, με τραγικές συνέπειες.³⁴ Αυτό, στη σύγχρονη γλώσσα, ήταν μια αλυσίδα εμπορευμάτων. Αυτό που ξεκίνησε όχι με την

κλώση του βαμβακιού, αλλά με την ανάπτυξη και τη συγκομιδή του βαμβακιού.

 

Ο Μαρξ αναγνωρίζει ότι το ακατέργαστο βαμβάκι δεν είναι πραγματικά ωμό. Δεν έπεσε από τον ουρανό, αλλά έχει μια αξία βασισμένη στον χρόνο εργασίας που είναι κοινωνικά απαραίτητος για την παραγωγή του.³⁵ Ενώ το κείμενό του είναι διανθισμένο με ακριβή σχόλια για την παραγωγή σκλάβων, ο Μαρξ ποτέ δεν τα συγκεντρώνει σε μια εστιασμένη ανάλυση με τον ίδιο τρόπο που το κάνει επιδέξια για τα μεταγενέστερα στάδια της εμπορευματικής αλυσίδας. Υπάρχουν τρία σκέλη εδώ. Ένα σκέλος είναι ότι τα σχόλια του Μαρξ συχνά παρουσιάζουν την υποδουλωμένη εργασία ως σημείο αντίθεσης με τη μισθωτή εργασία, όπως επισημαίνει η Stephanie Smallwood.³⁶ Ένα άλλο σκέλος είναι ότι το βαμβάκι ως εμπόρευμα αντιμετωπίζεται ως δεδομένο, καθώς οι μπάλες που φτάνουν στο Λίβερπουλ αποβιβάζονται σε μεγάλες ποσότητες για να μεταφερθούν στους μύλους βαμβακιού του Μάντσεστερ. Για το σκοπό αυτό, ο Μαρξ είχε το πλεονέκτημα της πρόσβασης στις λεπτομερείς περιγραφές του Ένγκελς.³⁷ Αυτή η προοπτική της κριτικής γνώσης εκ των έσω απλά δεν ήταν διαθέσιμη στον Μαρξ όσον αφορά την παραγωγή βαμβακιού. Για πληροφορίες σχετικά με αυτό, βασίστηκε σε φιλελεύθερες πηγές, μερικές φορές αναπαράγοντας άκριτα τις απόψεις του Σμιθ. Για παράδειγμα, το απόσπασμα από τον John E. Cairnes και τον Frederick Olmsted που παρουσιάζει την «αδεξιότητα» των σκλάβων εργατών στο χειρισμό των εργαλείων παραγωγής ως σημάδι εγγενούς αναποτελεσματικότητας και όχι ως μορφή αντίστασης.³⁸ Το τρίτο σκέλος, τα σχόλια του Μαρξ για την οικονομία του βαμβακιού στις νότιες Ηνωμένες Πολιτείες, που παραθέτει ο Marini, είναι πολύ πιο αιχμηρά:

«η υπερβολική εργασία του νέγρου, και μερικές φορές η κατανάλωση της ζωής του σε επτά χρόνια εργασίας, έγινε ένας

παράγοντας σε ένα υπολογισμένο και υπολογιστικό σύστημα. Δεν επρόκειτο πλέον για την απόκτηση από αυτόν μιας ορισμένης ποσότητας χρήσιμων προϊόντων, αλλά μάλλον για την παραγωγή της ίδιας της υπεραξίας.³⁹

Το θέμα εδώ είναι ότι η μεγάλης κλίμακας παραγωγή από σκλάβους μαύρους εργάτες στις φυτείες του Νότου των ΗΠΑ ήταν τόσο σημαντική για τη Βιομηχανική Επανάσταση όσο ήταν η μισθωτή εργασία στα εργοστάσια και τα εργαστήρια του Ηνωμένου Βασιλείου. Ο Φρανκ σωστά τονίζει αυτό το σημείο, όπως και ο Μαρξ κατά καιρούς.⁴⁰

Για να συνοψίσουμε αυτό το τμήμα: παρά την έλλειψη κριτικής απόστασης από τις αμφισβητήσιμες πηγές του, το Κεφάλαιο του Μαρξ προσφέρει πολλές ιδέες για τη σκλαβιά του βαμβακιού της εποχής του. Ωστόσο, υπάρχει επίσης ένα κενό ή απουσία πλήρους ανάλυσης του πρώτου σταδίου της αλυσίδας βασικών προϊόντων.

Τα καταπιεσμένα τμήματα της εργατικής τάξης ως φθηνότερη εργατική δύναμη

 

Στην κλώση βαμβακιού, τον βασικό τομέα της Βιομηχανικής Επανάστασης, οι καπιταλιστές αξιοποίησαν στο έπακρο τις νέες «αυτόνομες» μηχανές. Εισήγαγαν το σύστημα βαρδιών, με εναλλασσόμενες ομάδες εργαζομένων και άλλαξαν το προφίλ του εργατικού δυναμικού, με την εκτεταμένη χρήση γυναικών, νέων και παιδιών. Ο Μαρξ άντλησε από τις εκθέσεις των επιθεωρητών εργοστασίων, εκτενείς αφηγήσεις για τις καταχρήσεις των κατασκευαστών και των γονέων (για παράδειγμα, αναθέτοντας εργολαβίες στα παιδιά τους).⁴¹ Το κεφάλαιο 10 και, αργότερα, το κεφάλαιο 15, δείχνουν πώς οι

καπιταλιστές της Βρετανίας απασχολούσαν γυναίκες, νέους και παιδιά σε ακόμη χειρότερες συνθήκες από τους ενήλικες

άνδρες εργάτες.⁴² Οι άμεσοι οικογενειακοί δεσμοί μέσα στην εργατική τάξη ωθήθηκαν σε οριακό σημείο, όχι εντελώς αποκομμένοι, αλλά αναπαράγονται καταχρηστικά. Το αποτέλεσμα ήταν μια κατακερματισμένη εθνική αγορά εργασίας και όχι ξεχωριστές αγορές εργασίας, όπως συνέβη με την υποδουλωμένη εργασία. Υπήρχε μια αρκετά συνεπής σχέση

μεταξύ των μέσων μισθών των διαφόρων τμημάτων που χάνεται όταν λαμβάνεται ένας συνολικός μέσος όρος.

 

Στο κεφάλαιο 11, ο Μαρξ δίνει μια εννοιολογική περίληψη του ποσοστού και της μάζας της υπεραξίας. Αρχίζει με τον ακόλουθο ισχυρισμό: «η αξία της εργατικής δύναμης, και επομένως το μέρος της εργάσιμης ημέρας που είναι απαραίτητο για την αναπαραγωγή ή τη διατήρηση αυτής της εργατικής δύναμης, υποτίθεται ότι είναι ένα δεδομένο, σταθερό

μέγεθος».⁴³ Ωστόσο, πολλά παραδείγματα έχουν ήδη δείξει ότι, με μικρές διακυμάνσεις, η εργατική δύναμη των γυναικών πωλήθηκε γενικά για λίγο περισσότερο από το ήμισυ του μέσου μισθού των ενηλίκων, οι νέοι για λίγο λιγότερο και τα παιδιά για όχι περισσότερο από το ένα τέταρτο.⁴⁴ Παρά την πραγματικότητα αυτή, η διαφοροποιημένη εκμετάλλευση δεν αντανακλάται στη θεωρητικοποίηση του κεφαλαίου 11 που βασίζεται στην εξομάλυνση, σε ένα κοινό ποσοστό υπεραξίας.

Η εισαγωγή των γυναικών και των παιδιών στην καπιταλιστική παραγωγή ως καταπιεσμένων τομέων με σημαντικά χαμηλότερους μισθούς επέτρεψε στην καπιταλιστική τάξη να κρατήσει τους μισθούς των ενήλικων ανδρών εργατών επίσης μειωμένους. Ο Μαρξ δίνει μια περιγραφή των αγορών εργασίας, της εργατικής δύναμης των παιδιών που

πωλούνται από τους γονείς τους, και αρχίζει να ανοίγει αυτά τα πολύ ανησυχητικά ερωτήματα στη συζήτησή του για τον

«οικογενειακό μισθό». Ο Μαρξ παρατηρεί: «Δεν ήταν όμως η κατάχρηση της γονικής εξουσίας που δημιούργησε την άμεση ή έμμεση εκμετάλλευση της ανώριμης εργατικής δύναμης από το κεφάλαιο, αλλά μάλλον το αντίθετο, δηλαδή ο καπιταλιστικός τρόπος εκμετάλλευσης, σαρώνοντας το οικονομικό θεμέλιο που αντιστοιχούσε στη γονική εξουσία, έκανε τη χρήση της γονικής εξουσίας σε κατάχρηση».⁴⁵

Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για την αναπαραγωγή των έμφυλων σχέσεων και την καταπίεση των γυναικών στον καπιταλισμό. Ως μέρος της εργατικής τάξης, οι γυναίκες υπόκεινται γενικά σε υψηλότερους βαθμούς εκμετάλλευσης. Αυτό βασίζεται δομικά σε έναν ποιοτικά διακριτό, συγκεκριμένο τρόπο εργασιακής εκμετάλλευσης που περιστρέφεται γύρω από τον έμφυλο

συνδυασμό της μη αμειβόμενης οικιακής εργασίας στην οικογένεια και των υποδεέστερων θέσεων στον καταμερισμό

εργασίας στο χώρο εργασίας. Αν και ο Μαρξ δίνει κάποιες ενδείξεις γι' αυτό στα κεφάλαια 10 και 15, είναι αναμφισβήτητο ότι δεν αναλύει αυτή τη διάσταση του φύλου – και όμως η καταπίεση των γυναικών είναι θεμελιώδης για τον ορισμό του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Τίποτα δεν χάνεται με την παραδοχή της ατέλειας του Κεφαλαίου σε αυτό το σημείο.

 

Στην αρχή του πιο θεωρητικού κεφαλαίου 12, σχετικά με την έννοια της σχετικής υπεραξίας, ο Μαρξ σημειώνει ότι μια διαθέσιμη μέθοδος για τη μείωση του χρόνου που απαιτείται για την παραγωγή του ισοδύναμου του μισθού θα ήταν,

αρκετά απλά, η μείωση του ίδιου του μισθού, κατά 10% στο παράδειγμά του. Αλλά, συλλογίζεται, «Αυτό το αποτέλεσμα, ωστόσο, θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο σπρώχνοντας το μισθό του εργάτη κάτω από την αξία της εργατικής του δύναμης... Παρά το σημαντικό ρόλο που παίζει αυτή η μέθοδος στην πράξη, μας αποκλείουν από το να την εξετάσουμε

εδώ με την υπόθεση ότι όλα τα εμπορεύματα, συμπεριλαμβανομένης της εργατικής δύναμης, αγοράζονται και πωλούνται στην πλήρη αξία τους.⁴⁶

Με αυτόν τον τρόπο, ο Μαρξ τοποθετεί τις πιο σκληρές μορφές εκμετάλλευσης, όπου ο μισθός ωθήθηκε κάτω από την αξία της εργατικής δύναμης του εργάτη, έξω από τον εννοιολογικό προσδιορισμό της υπεραξίας. Αλλά η επιστημονική αυστηρότητα του Μαρξ δεν του επέτρεψε να αποκλείσει αυτά τα επίμονα φαινόμενα. Περισσότερο από αυτό, τα τόνισε. Πράγματι, ο Μαρξ συνεχίζει να τεκμηριώνει με την αξιοσημείωτη πληρότητά του αυτές τις πραγματικότητες των

χαμηλότερων μισθών και των χειρότερων συνθηκών που επιβάλλονται σε ορισμένα τμήματα του πληθυσμού. Σε ένα

τμήμα του κεφαλαίου 15, δείχνει ότι η εισαγωγή της μηχανικής παραγωγής στην κλώση και στη συνέχεια στην ύφανση είχε αλυσιδωτές επιπτώσεις στο εμπόριο ενδυμάτων, το οποίο χαρακτηρίστηκε από τον πολλαπλασιασμό των

«εξωτερικών τμημάτων»: βοηθητικά, οικιακά εργαστήρια επί συμβάσει που απασχολούσαν γυναίκες και κορίτσια σε συνθήκες φρικτές για την υγεία και την ευημερία τους, εντυπωσιακά παρόμοιες με τις σημερινές άτυπες οικονομίες. Ο Μαρξ γράφει για τη σύγχρονη οικιακή βιομηχανία, σε σύγκριση με την προηγούμενη περίοδο της βιομηχανίας,

σχολιάζοντας ότι «ο καταμερισμός της εργασίας βασίζεται τώρα, όπου είναι δυνατόν, στην απασχόληση των γυναικών, των παιδιών όλων των ηλικιών και των ανειδίκευτων εργατών, εν ολίγοις, της "φθηνής εργασίας", όπως την περιγράφει χαρακτηριστικά ο Άγγλος».⁴⁷

Η μείωση της εργατικής δύναμης ήταν σαφώς συνδεδεμένη: «με την καθαρή κακοποίηση της εργασίας των γυναικών και των παιδιών, με την καθαρή ληστεία κάθε φυσιολογικής κατάστασης που απαιτείται για την εργασία και τη διαβίωση, και με την απόλυτη βαρβαρότητα της υπερβολικής εργασίας και της νυχτερινής εργασίας».⁴⁸ Και πάλι εδώ, συναντάμε σε

αυτές τις «διάσπαρτες βιοτεχνίες και οικιακές βιομηχανίες» συνθήκες παρόμοιες με εκείνες που χαρακτηρίζει ο Μαρίνι ως

υπερεκμετάλλευση: «Η μεγάλη παραγωγή υπεραξίας σε αυτούς τους κλάδους εργασίας, και η προοδευτική μείωση της τιμής των ειδών τους, οφείλονταν και οφείλονται κυρίως στους κατώτατους μισθούς που καταβάλλονταν, οι οποίοι

αρκούσαν μόνο για μια άθλια, φυτική ύπαρξη. και στην επέκταση των ωρών εργασίας στο μέγιστο που μπορεί να αντέξει ο ανθρώπινος οργανισμός».⁴⁹

In the cottage industry sectors, per piece-rate wages predominated as the form of remuneration at such low rates that

women and girls work “excessively or at night.” Marx comments that, for these branches, “unlimited exploitation of cheap labour-power is the sole foundation of their ability to compete.”⁵⁰

Fundamental Contradictions

 

The main story of chapters 13, 14, and 15 is that of how the methods by which the capitalist mode of production, as it was in England in the eighteenth and nineteenth centuries, led to increasing relative surplus value. Marx treats this dialectically, in the sense that he sees capitalism’s development of mechanized production as simultaneously attracting and repelling workers. Marx builds and builds on this idea of a central, ever-expanding, fundamental contradiction, one that cannot be resolved except by overthrowing the mode of production.

 

The fundamental contradiction is further revealed in Marx’s explanation of whether or not capitalists will adopt a new technology. He explains that the adoption of new forces of production is a lever for each individual capital to improve its competitive position through making its commodities cheaper while increasing their volume, and this strong incentive is an engine of the mode of production. However, it is not true that in every circumstance capital is set to gain from

mechanization; in the end, the decision depends on the remuneration of labor (labor power). In general terms, in any mode of production, “the use of machinery for the exclusive purpose of cheapening the product is limited by the

requirement that less labour must be expended in producing the machinery than is displaced by the employment of that machinery.”⁵¹

Στην πιο συγκεκριμένη λογική του καπιταλισμού: η απόφαση να αντικατασταθεί το παλιό με το νέο δεν αξιολογείται

ενάντια σε όλη την υπάρχουσα εργασία, αλλά μόνο ενάντια στην υπάρχουσα μισθωτή εργασία. «Για τον καπιταλιστή, όμως... Αντί να πληρώνει για την εργασία, πληρώνει μόνο την αξία της εργατικής δύναμης που χρησιμοποιείται. Το όριο στη χρήση μιας μηχανής καθορίζεται επομένως από τη διαφορά μεταξύ της αξίας της μηχανής και της αξίας της εργατικής δύναμης που αντικαθίσταται από αυτήν.⁵²

Στη συνέχεια, ο Μαρξ εξηγεί γιατί ο διαχωρισμός μεταξύ αναγκαίου χρόνου εργασίας και υπερχρόνου εργασίας, δηλαδή το ποσοστό υπεραξίας, «διαφέρει στις διάφορες χώρες» και έτσι επηρεάζει άμεσα την απόφαση για το αν θα

επενδύσουμε ή όχι σε μηχανές. Για να τονίσουμε αυτό το σημείο, σύμφωνα με αυτό το επιχείρημα ο βαθμός εκμηχάνισης

εξαρτάται από το βαθμό εκμετάλλευσης, με περισσότερη εκμετάλλευση συνεπή με λιγότερη μηχανοποίηση. Φυσικά, αυτός είναι ένας από τους πολλούς παράγοντες στον συγκεκριμένο κόσμο, αλλά πραγματικός. Ο Μαρξ συνεχίζει με το παράδειγμα: «Οι Γιάνκηδες έχουν εφεύρει μια μηχανή θραύσης πέτρας. Οι Άγγλοι δεν το χρησιμοποιούν επειδή ο

«άθλιος» που κάνει αυτή τη δουλειά πληρώνεται για ένα τόσο μικρό μέρος της εργασίας του που οι μηχανές θα αύξαναν το κόστος παραγωγής για τον καπιταλιστή. Ο Μαρξ σημειώνει ξανά την ακόμα χειρότερη καταπίεση των γυναικών

εργατών: «Στην Αγγλία οι γυναίκες εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται περιστασιακά αντί για άλογα για την έλξη

φορτηγίδων, επειδή η εργασία που απαιτείται για την παραγωγή αλόγων και μηχανών είναι μια επακριβώς γνωστή ποσότητα, ενώ αυτή που απαιτείται για τη διατήρηση των γυναικών του πλεονάζοντος πληθυσμού είναι κάτω από κάθε υπολογισμό. Ως εκ τούτου, πουθενά αλλού δεν βρίσκουμε πιο ξεδιάντροπη σπατάλη της ανθρώπινης εργατικής δύναμης για ποταπούς σκοπούς από ό, τι στην Αγγλία, τη χώρα των μηχανών.⁵³

Αυτά είναι πολύ σημαντικά σημεία σύνδεσης μεταξύ του κεφαλαίου και της θεωρίας του Μαρίνι για την υπερεκμετάλλευση της εργασίας, η οποία υποστηρίζει ότι εξηγεί την υποτιθέμενη «καθυστέρηση» της ηπείρου του ως αναγκαία εσωτερική

δυναμική του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής που εξετάζεται διεθνώς. Ο Μαρίνι αναπτύσσει αυτή την ιδέα, ήδη έντονα παρούσα στον Μαρξ.

 

Ο Μαρξ επισημαίνει ότι η σχετική υπεραξία εξαρτάται από τη μείωση του κόστους των εμπορευμάτων μέσω της σχετικής μείωσης της νέας αξίας και επομένως της υπεραξίας που φέρει κάθε εμπόρευμα. Γι' αυτό θεωρεί ότι «υπάρχει μια εγγενής αντίφαση στην εφαρμογή των μηχανών στην παραγωγή υπεραξίας, αφού, από τους δύο παράγοντες της υπεραξίας που δημιουργείται από ένα δοσμένο ποσό κεφαλαίου, ο ένας, το ποσοστό της υπεραξίας, δεν μπορεί να αυξηθεί παρά μόνο

με τη μείωση του άλλου, του αριθμού των εργατών».⁵⁴

 

Μόλις γενικευτεί η νέα μέθοδος παραγωγής σε έναν κλάδο και πέσει η αξία του εμπορεύματος λόγω της μείωσης του κοινωνικά αναγκαίου χρόνου εργασίας, αυτή η αντίφαση γίνεται ακόμα πιο οξεία. Η επέκταση της παραγωγής μέσω του καπιταλιστικού καταμερισμού εργασίας και της υιοθέτησης μηχανών αυξάνει το σταθερό κεφάλαιο σε σχέση με το

μεταβλητό κεφάλαιο, η σχέση μεταξύ του μεγέθους του κεφαλαίου και της παραγόμενης υπεραξίας είναι επιπλέον μια

σχέση μεταξύ μισθωτών και εκδιωγμένων εργατών που ρίχνονται στην αγορά εργασίας. Αυτές οι αντιφάσεις μεγαλώνουν και μεγαλώνουν μέχρι να αναπαραχθούν διεθνώς και στη συνέχεια σε παγκόσμια κλίμακα. Αυτό αναπόφευκτα οδηγεί σε ανταγωνιστική πόλωση, σε πόλωση μέσω της δημιουργίας ενός βιομηχανικού εφεδρικού στρατού και σε πόλωση επειδή το σύστημα είναι βέβαιο ότι θα εισέλθει σε κρίση.

Ο Μαρξ γράφει για την τρομερή κρίση του 1846-47, παραθέτοντας από τις επίσημες εκθέσεις των επιθεωρητών

εργοστασίων τα «μεγάλα δεινά» των εργατών, καθώς οι κατασκευαστές επέβαλαν «μια γενική μείωση 10% στους

μισθούς» μέχρι περικοπές μισθών «τουλάχιστον 25%».⁵⁵ Ακολούθησαν οι βαμβακοειδείς εκρήξεις των δεκαετιών του 1850 και του '60, που σημαδεύτηκαν από τις κρίσεις του 1857 και του 1866-67. Οι εργάτες πάλεψαν ενάντια στις περικοπές μισθών κατά 30% και 40%: «Εκτός από τον ανταγωνισμό που προκαλεί αυτός ο αγώνας στη χρήση βελτιωμένων μηχανημάτων για την αντικατάσταση της εργατικής δύναμης και την εισαγωγή νέων μεθόδων παραγωγής, έρχεται επίσης μια στιγμή σε κάθε βιομηχανικό κύκλο όπου επιχειρείται μια βίαιη μείωση των μισθών κάτω από την αξία της εργατικής δύναμης για να φτηνύνουν τα εμπορεύματα».⁵⁶ Ο σχολιασμός του Μαρξ για αυτές τις κρίσεις συνδέεται

στενά με την αντιμετώπιση της διεθνούς επέκτασης της βιομηχανίας βαμβακιού ως δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

 

Διεθνής Καταμερισμός Εργασίας

 

Συνεπής με την ιδέα μιας θεμελιώδους συστημικής αντίφασης που υποχωρεί μέσα από τα επίπεδα αφαίρεσης στην ανάλυση, ο Μαρξ αρχίζει να εξετάζει πιο συγκεκριμένα τον διεθνή καταμερισμό εργασίας. Η περίοδος μεταξύ 1848 και 1860 είδε ταχεία βιομηχανική επέκταση στην Αγγλία, με, για παράδειγμα, διπλασιασμό των εξαγωγών βαμβακιού.⁵⁷ Η

άλλη όψη αυτού ήταν η μαζική αύξηση της ζήτησης για μηχανήματα ως εργαλεία παραγωγής και, φυσικά, για πρώτες

ύλες. Σχετικά μ' αυτό, ο Μαρξ παραθέτει ενδιαφέροντα στοιχεία για τον σχετικό αριθμό των εργατών που απασχολούνται σ' αυτά τα διάφορα τμήματα. Αναφέρει ότι 60.807 άτομα απασχολούνταν στην κατασκευή μηχανών στην Αγγλία και την Ουαλία το 1861. Ωστόσο, συγκρίνει αυτόν τον αριθμό με την εκτίμησή του ότι υπήρχαν δέκα φορές περισσότεροι μισθωτοί εργάτες που απασχολούνταν στις βιομηχανίες βαμβακιού και περίπου τέσσερα εκατομμύρια σκλάβοι Αφρικανοί εργάτες

στις Ηνωμένες Πολιτείες, από τους οποίους εκτιμούμε συντηρητικά ότι σχεδόν ένα εκατομμύριο ασχολούνταν άμεσα με την παραγωγή βαμβακιού που εξαγόταν στη Βρετανία (πιθανώς περίπου δεκαπέντε φορές περισσότεροι από τους

εργάτες που παρήγαγαν τις μηχανές για την παραγωγή βαμβακιού). Αυτός είναι ένας δείκτης της αρχόμενης πόλωσης που έχουμε ήδη αναφέρει μεταξύ αυτών που σήμερα (ανακριβώς) ονομάζονται βιομηχανίες έντασης κεφαλαίου και

έντασης εργασίας, και ιδιαίτερα της κοινωνικής-γεωγραφικής τους θέσης.⁵⁸

 

Με την τάση για υπεραξία στις διάφορες διαμορφώσεις της, ο Μαρξ μας δίνει την εσωτερική κινητήρια δύναμη αυτού που διαφορετικά θα θεωρούνταν ως μια σειρά από άσχετα χαρακτηριστικά. Περιγράφει λεπτομερώς μια τεράστια αύξηση των

εισαγωγών στη Βρετανία από τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ινδία, την Ιρλανδία και την Αυστραλία. Σημειώνει ότι οι υπεράριθμοι εργάτες των βιομηχανικών τομέων έδωσαν μια νέα ώθηση στην αποικιοκρατία των εποίκων. Ταυτόχρονα, η εγχώρια παραγωγή στην Ινδία και την Ιρλανδία διαταράχθηκε και καταστράφηκε, πρώτα από τα κατασταλτικά φορολογικά μέτρα του βρετανικού αποικιακού κράτους και στη συνέχεια από την υποτιμολόγηση από φθηνότερα, μηχανικά παραγόμενα αγγλικά προϊόντα. Ο συγγραφέας συγκεντρώνει αυτά τα σημεία σε μια συνολική σύνθεση: «Ένας νέος και

διεθνής καταμερισμός εργασίας ξεπηδά, προσαρμοσμένος στις απαιτήσεις των κύριων βιομηχανικών χωρών, και μετατρέπει ένα μέρος του πλανήτη σε ένα κυρίως γεωργικό πεδίο παραγωγής για τον εφοδιασμό του άλλου

[βιομηχανικού] μέρους».⁵⁹ Αυτό είναι τουλάχιστον το σπέρμα μιας θεωρίας του ιμπεριαλισμού και της άνισης ανταλλαγής.

 

Απαλλοτρίωση γης, μετανάστες εργάτες και οικόπεδα επιβίωσης για τη μείωση των προϊόντων της εργασίας

 

Το αν και πώς οι εργάτες διατηρούν τη σύνδεση με τη γη είναι ένα κρίσιμο ζήτημα στην αρχόμενη απόκλιση μεταξύ καπιταλιστικής ανάπτυξης ή υπανάπτυξης. Το απόλυτο παράδειγμα του «Γενικού Νόμου της Καπιταλιστικής Συσσώρευσης» στο κεφάλαιο 25 είναι η Ιρλανδία, η οποία περιγράφει πώς η αγγλική αποικιοκρατία γαιοκτημόνων κατέλαβε τη γη, προκάλεσε λιμό και βύθισε εκατομμύρια αγρότες στη φτώχεια οδηγώντας στο θάνατο ή τη μετανάστευσή τους. Ο Μαρξ το βλέπει αυτό ως ένα οξύ παράδειγμα του πώς λειτουργεί ο τρόπος παραγωγής. Αυτός είναι ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, ο οποίος δημιουργεί έναν υποτιθέμενο «πλεονάζοντα πληθυσμό», ο οποίος είναι πλεονάζων μόνο σε σχέση με τους δικούς του αρπακτικούς μηχανισμούς.⁶⁰

Η συγκέντρωση της ιδιοκτησίας γης στα χέρια των εποίκων Άγγλων λόρδων και η εισαγωγή της καπιταλιστικής γεωργίας σήμαινε ότι υπήρχε μια συνεχής εκδίωξη των φτωχών Ιρλανδών αγροτών από τα πατρογονικά τους εδάφη. Εκτός από τη γεωργία, η κύρια βιομηχανία της Ιρλανδίας ήταν η παραγωγή πουκαμίσων από λινάρι. Η εργασιακή διαδικασία οργανώθηκε και πάλι μέσω του «συστήματος της εγχώριας βιομηχανίας», όπως ήδη περιγράφηκε από τον Μαρξ, «το οποίο διαθέτει τα δικά του συστηματικά μέσα για να καταστήσει τους εργάτες "περιττούς" με τη μορφή της υποπληρωμής και της υπερεργασίας».⁶¹

Οι βιομήχανοι στην Αγγλία σφυρηλάτησαν μια συμμαχία με τους Άγγλους γαιοκτήμονες στην Ιρλανδία, καθώς αποκόμισαν τα οφέλη των φθηνών εμπορευμάτων και της φθηνής εργασίας των μεταναστών. Δυστυχώς, οι ίδιες

συνθήκες που ένωσαν τις δύο κύριες πτέρυγες της άρχουσας τάξης επρόκειτο επίσης να επιφέρουν τη διαίρεση της εργατικής τάξης. Ο νεαρός Ένγκελς ήταν ευαίσθητος στις άθλιες συνθήκες που επιβάλλονταν στους ιρλανδούς

μετανάστες εργάτες, ακόμη χειρότερες και από τους άγγλους εργάτες.⁶²

 

Σε ένα μεταγενέστερο άρθρο, ο Ένγκελς επισημαίνει την κατάσταση των εργατών γης στις ιρλανδικές και γερμανικές οικοτεχνίες, των οποίων η αμοιβή ήταν τόσο χαμηλή που συμπίεζαν «το γενικό επίπεδο των μισθών». Αυτό ήταν δυνατό στη Γερμανία επειδή οι ημιπρολετάριοι εργάτες είχαν ακόμα ένα «μικρό κήπο ή χωράφι» για τη συντήρησή τους και κάποιο εισόδημα, πράγμα που σήμαινε ότι οι καπιταλιστές μπορούσαν να πληρώσουν πολύ χαμηλά ποσοστά με το κομμάτι, τα οποία ήταν στην πραγματικότητα κρατήσεις «από την τιμή της εργατικής δύναμης». Ο Ένγκελς καταλήγει:

«Αυτός είναι ο λόγος που διατηρεί την ικανότητα της Γερμανίας να ανταγωνιστεί στην παγκόσμια αγορά σε έναν ολόκληρο αριθμό μικρών αντικειμένων. Ολόκληρο το κέρδος προέρχεται από την αφαίρεση από τους κανονικούς μισθούς και ολόκληρη η υπεραξία μπορεί να παρουσιαστεί στον αγοραστή. Αυτό είναι το μυστικό της εξαιρετικής φθηνότητας των περισσότερων γερμανικών εξαγωγικών ειδών».⁶³

Συνένωση αυτών των σκελών

 

Εδώ έχουμε μια αντίθεση. Από τη μια πλευρά, ο Μαρξ και ο Ένγκελς αναφέρουν την αυξημένη εκμετάλλευση τμημάτων των εργατών που υποβάλλονται σε ιδιαίτερα σκληρή καταπίεση, αμείβοντας έτσι την εργατική τους δύναμη κάτω από την πραγματική της αξία. Αυτό χρησιμοποιήθηκε από το κεφάλαιο για να αποσπάσει (αυτό που προσωρινά αποκαλώ) σχεσιακή υπεραξία, αναγκαστικά σε συγκεκριμένο συνδυασμό με άλλες μεθόδους αύξησης της υπεραξίας. Παραδείγματα περιλαμβάνουν την εισαγωγή γυναικών, νέων και παιδιών σε εργοστάσια και οικιακές βιομηχανίες. ο φυλετικοποιημένος

τρόπος εκμετάλλευσης της σκλαβωμένης μαύρης εργασίας που παράγει βαμβάκι· η αποικιακή εκμετάλλευση των φτωχών ιρλανδών αγροτών που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη γη για να εισέλθουν στην αγορά εργασίας στην Αγγλία ως

φθηνή, μειονεκτική μεταναστευτική εργασία. και εργάτες με πρόσβαση σε μικρά οικόπεδα που αναγκάζονται να συμπληρώνουν τους πενιχρούς μισθούς τους με την παραγωγή τροφίμων επιβίωσης. Όλες αυτές οι καταπιέσεις

αναπαράγονται ως καπιταλιστικές κοινωνικές σχέσεις που δομούν τον διχαστικό ανταγωνισμό μέσα στην εργατική τάξη.

Επιπλέον, υπάρχουν σημεία κρίσης, είτε κλαδικά είτε γενικευμένα για το σύστημα συνολικά, όπου η καπιταλιστική τάξη

επιτίθεται στην εργατική τάξη για να προκαλέσει απότομες μειώσεις μισθών, να οδηγήσει την τιμή της εργατικής δύναμης κάτω από την αξία της και έτσι να θέσει τις προϋποθέσεις για ένα νέο κύκλο συσσώρευσης. Είναι ένας τρόπος αναπροσαρμογής αυτού που θεωρείται αξία της εργατικής δύναμης.

Από την άλλη, ο Μαρξ επανειλημμένα πειθαρχεί τον εαυτό του στα σύντομα, απροκάλυπτα εννοιολογικά κεφάλαια που τονίζουν τον τόμο 1 ως σημεία εισόδου (κεφάλαια 4 έως 9, 12, 13 και 24) και σημεία ενοποίησης (κεφάλαια 11, 16 έως 18) για τα μεγαλύτερα, πιο εμπειρικά πλούσια κεφάλαια (κεφάλαια 10, 14, 15 και 25). Παρά τις αναφερόμενες ανισότητες στην εργατική τάξη, στις θεωρητικές του περιλήψεις των νόμων της υπεραξίας ο Μαρξ παραμερίζει αυτές τις ανισότητες για

σκοπούς ανάλυσης, βασιζόμενος στην υπόθεση της εργατικής δύναμης που πληρώνεται στην αξία της και στο

επακόλουθο ενός τυποποιημένου, μέσου ποσοστού υπεραξίας που εφαρμόζεται στην εργατική τάξη ως σύνολο. Ακόμη και στο «Γενικό Νόμο της Καπιταλιστικής Συσσώρευσης», κεφάλαιο 25, όπου ο Μαρξ είναι σαφής για το πώς η

συσσώρευση κεφαλαίου προκαλεί την αναπαραγωγή διαφορετικών στρωμάτων στην εργατική τάξη, αυτή η σημαντική αναγνώριση δεν ανατροφοδοτεί για την περαιτέρω ανάπτυξη της έννοιας της υπεραξίας.

 

Η διαλεκτική της εξάρτησης ως προκαταβολή στο κεφάλαιο

Η κοινή προοπτική της σκέψης της εξάρτησης είναι η αναγνώριση της καπιταλιστικής αποικιακής εκμετάλλευσης και των νεοαποικιακών κληρονομιών της. Ο Εντουάρντο Γκαλεάνο το συνοψίζει αυτό καλά στη διάκριση μεταξύ ελεύθερης

εργασίας και υποταγμένης εργασίας που περιλαμβάνει περαιτέρω βαθμούς υποταγής και καταπίεσης.⁶⁴ Τώρα, σύμφωνα με τον Marini, η υποταγμένη εργασία δεν είναι προκαπιταλιστική. Είναι ένα διακριτό σημείο εισόδου στην εργασιακή

σχέση του κεφαλαίου στην ωριμότητά του, απογυμνωμένο ακόμη και από το φιλελεύθερο πρόσχημα της τυπικής ισότητας που βρισκόταν στο επίκεντρο της θεωρητικής κριτικής της πολιτικής οικονομίας του Μαρξ.

 

Ο Μαρίνι ακολούθησε τη μέθοδο του Μαρξ προσανατολίζοντας τη θεωρητική εξήγηση ως διαλεκτική κίνηση: από την κυκλοφορία στην παραγωγή, δηλαδή από την αρχική εμφάνιση των εξαγωγικών εμπορευμάτων στις εξαρτημένες οικονομίες στην ουσία τους. Και έπειτα, με βάση την ανάλυση των βασικών κοινωνικών σχέσεων παραγωγής που βρίσκονται εκεί, πίσω στην αναγκαία μορφή εμφάνισής τους ως εμπορευμάτων στο διεθνές εμπόριο.⁶⁵ Σε αυτή τη

συνδυασμένη προσέγγιση, ο Marini αναλύει την πραγματικότητα των κοινωνικών σχέσεων σε μια υποδεέστερη περιοχή σε συνδυασμό με τους άξονες παραγωγής της με εξαγωγικό προσανατολισμό. Δείχνει ότι, όπως προέκυψε στη Λατινική

Αμερική, ο καπιταλισμός ήταν διαφορετικός και εξαρτημένος από τον καπιταλισμό στην Ευρώπη. Συγκεκριμένα, η στροφή προς τη σύγχρονη βιομηχανία στη Βρετανία βασίστηκε όχι μόνο στην αυξημένη παραγωγικότητα των εργοστασιακών

εργατών στη μητρόπολη, αλλά ταυτόχρονα στην προμήθεια φθηνών εισαγωγών τροφίμων και πρώτων υλών. Όπως και ο Μαρξ, ο Μαρίνι εξετάζει τον καπιταλισμό σε διάφορα επίπεδα αφαίρεσης. Το επίπεδο της αφαίρεσης δεν είναι αυτό που

διαφοροποιεί την αφήγηση του Μαρίνι από εκείνη του Μαρξ, αλλά η άποψή του από μια υποταγμένη ήπειρο, μια διαφορετική προοπτική σε όλα τα επίπεδα αφαίρεσης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.

 

Η Διαλεκτική της Εξάρτησης είναι σίγουρα συνοπτική. Ο Marini συχνά αποστάζει τεράστια σημεία σε μερικές κομψές προτάσεις. Αυτό από μόνο του αποτελεί πρόκληση για την κατανόηση. Μερικές φορές η σημασία μπορεί να χαθεί απλά από τη συντομία της έκφρασής του. Το να ξετυλίξεις τον Μαρίνι σημαίνει να τον καταλάβεις, να εκτιμήσεις την παραδειγματική συμβολή του. Δύο βασικά αποσπάσματα που έχουν επισημανθεί στην παρουσίαση του Latimer αξίζουν συνεχή προσοχή. Είναι α) η τοποθέτηση του Μαρίνι για την υπερεκμετάλλευση της εργασίας σε σχέση με τη θεωρία του Μαρξ για την υπεραξία και β) η απάντησή του στην αρχική κριτική του Φερνάντο Ενρίκε Καρντόζο για την άνιση

ανταλλαγή.⁶⁶ Επιπλέον, θα ήθελα να επισημάνω γ) τα σχόλια του Μαρίνι σχετικά με την υπερεκμετάλλευση της εργασίας και τη δουλεία, τα οποία τοποθετούν τα επιχειρήματά του σε σχέση τόσο με τον Μαρξ όσο και με τον Καρντόζο με τρόπο που βασίζεται στην ερμηνεία του για τη βραζιλιάνικη ιστορική πραγματικότητα σε αντίθεση με τη δουλεία αλλού στην Αμερική, συμπεριλαμβανομένων των (δυσ)Ηνωμένων Πολιτειών.⁶⁷ Χάριν συντομίας, εξετάζουμε εδώ μόνο τη σχέση της υπερεκμετάλλευσης με τη θεωρία του Μαρξ.

 

Η υπερεκμετάλλευση της εργασίας σε σχέση με τη θεωρία της υπεραξίας

Ξεκινώντας από το πρόβλημα του πώς να εξηγήσει την άνιση ανταλλαγή, ο Μαρίνι παρουσιάζει την υπερεκμετάλλευση ως το συνδυασμό τριών μεθόδων αύξησης της υπεραξίας: «η εντατικοποίηση της εργασίας, η παράταση της εργάσιμης ημέρας και η απαλλοτρίωση μέρους της εργασίας που είναι απαραίτητη για να αναπληρώσει ο εργάτης την εργατική του

δύναμη – δημιουργούν έναν τρόπο παραγωγής που βασίζεται αποκλειστικά στη μεγαλύτερη εκμετάλλευση του εργάτη. και όχι στην ανάπτυξη της παραγωγικής του ικανότητας. Αυτό είναι συνεπές με το χαμηλό επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων στην οικονομία της Λατινικής Αμερικής, αλλά και με τα είδη των δραστηριοτήτων που διεξάγονται εκεί.⁶⁸

Για τον Μαρίνι, σε συνδυασμό με τη μακρύτερη και εντατικότερη εργασία, η υπερεκμετάλλευση συνεπάγεται «μια τρίτη διαδικασία, η οποία συνίσταται στη μείωση της κατανάλωσης του εργάτη πέρα από το κανονικό της όριο, έτσι ώστε «να μετατρέπει το αναγκαίο κεφάλαιο κατανάλωσης του εργάτη, εντός ορισμένων ορίων, σε ταμείο για τη συσσώρευση κεφαλαίου, πράγμα που συνεπάγεται έναν συγκεκριμένο τρόπο αύξησης του υπερχρόνου εργασίας».⁶⁹

Το απόσπασμα που προσδιορίζει αυτόν τον «συγκεκριμένο τρόπο αύξησης του υπερχρόνου εργασίας» είναι από το Κεφάλαιο, κεφάλαιο 24, σχετικά με τη μετατροπή της υπεραξίας σε κεφάλαιο. Φαίνεται ότι ο Μαρίνι συμφωνεί με τον Μαρξ σε αυτό το σημείο. Ωστόσο, υπάρχει μια διαφορά μεταξύ τους, η οποία δεν είναι στο περιεχόμενο, αλλά μάλλον στο

θεωρητικό καθεστώς που δίνεται σε αυτή τη μέθοδο αύξησης της υπεραξίας. Η κατηγορία που προσδιορίστηκε από τον Μαρίνι ως ο πυρήνας της υπερεκμετάλλευσης ταιριάζει ακριβώς με την κατηγορία που εξετάστηκε εν συντομία από τον Μαρξ στην αρχή του κεφαλαίου 12 και στη συνέχεια παραμερίστηκε μέχρι μια άλλη σύντομη συζήτηση στο κεφάλαιο 24. Όσον αφορά την πρόοδό του στον Μαρξ, η «τρίτη διαδικασία» του Μαρίνι είναι κρίσιμη και συμμορφώνεται με την «τρίτη μορφή υπεραξίας» που αρνείται ο Μπανάτζι.

Σε αντίθεση με τις συγχύσεις της αστικής πολιτικής οικονομίας που επικρίνει, ο Μαρξ καθιστά σαφές ότι δεν έχει

συμπεριλάβει αυτή τη μέθοδο «μείωσης της κατανάλωσης του εργάτη», δηλαδή τη μείωση των μισθών, στη γενική του αντίληψη της υπεραξίας. Αναγνωρίζει ότι «στα κεφάλαια για την παραγωγή υπεραξίας υποθέταμε συνεχώς ότι ο μισθός ήταν τουλάχιστον ίσος με την αξία της εργατικής δύναμης. Αλλά η βίαιη μείωση του μισθού της εργασίας κάτω από την αξία της παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην πρακτική κίνηση των πραγμάτων για να μην μείνουμε σε αυτό το φαινόμενο

ούτε για μια στιγμή. Στην πραγματικότητα, μετατρέπει το αναγκαίο κεφάλαιο κατανάλωσης του εργάτη, μέσα σε ορισμένα όρια, σε ένα ταμείο για τη συσσώρευση κεφαλαίου.⁷⁰

Αυτό το συγκεκριμένο "αλλά" είναι τεράστιο. Θεωρητικά, όπως και στην πραγματικότητα, οι μειώσεις των μισθών κάτω από την αξία της εργατικής δύναμης είναι απαραίτητες για τον τρόπο παραγωγής γενικά. Αυτό που έχει σημασία είναι το εξής: Είναι η αμοιβή ορισμένων εργατών κάτω από την πραγματική αξία της εργατικής δύναμης μέρος της ουσίας του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής ή όχι; Αυτό είναι το κοινό νήμα που πρέπει να ακολουθήσουμε.

 

Οι τρεις μέθοδοι αύξησης της υπεραξίας που ο Μαρξ εξετάζει λεπτομερώς ξεχωριστά και σε συνδυασμό, δηλαδή η αύξηση της διάρκειας της εργασίας, της παραγωγικότητας της εργασίας και της έντασης της εργασίας, γίνονται, στη θεωρία του Marini, τέσσερις μέθοδοι αύξησης της υπεραξίας, με τη συμπερίληψη της αμοιβής κάτω από την αξία της

εργατικής δύναμης. Ο Μαρξ δείχνει ξανά και ξανά ότι η ώθηση του κεφαλαίου να αυξήσει την υπεραξία, να υπερβεί ένα δεδομένο βαθμό εκμετάλλευσης, περιλαμβάνει τη μείωση των μισθών. Αλλά δεν δίνει σε αυτή τη θεωρητική έκφραση τη μορφή μιας δεδομένης έννοιας. Αυτό είναι που η κληρονομιά της ανακάλυψης του Μαρίνι επαναφέρει σταθερά στο

τραπέζι.

 

Ξεπερνώντας την περιοριστική υπόθεση, η νέα προοπτική στη γενική ανάλυση

Έχουμε δει ότι ο Μαρξ δίνει πολλά παραδείγματα μισθών κάτω από την αξία της εργατικής δύναμης λόγω πιο καταπιεστικών συνθηκών, και ότι σε αρκετές περιπτώσεις αναγνώρισε αυτό ως αυξανόμενη εκμετάλλευση.⁷¹ Τώρα ο Μαρξ εξηγεί ότι στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής το ποσοστό υπεραξίας είναι «μια ακριβής έκφραση» του βαθμού εκμετάλλευσης της εργασίας, οπότε αυτές οι περιπτώσεις θα αντιστοιχούσαν επομένως σε αυξήσεις του ποσοστού υπεραξίας. Γιατί λοιπόν ο Μαρξ δεν θεωρούσε τους μισθούς κάτω από την αξία της εργατικής δύναμης ως μια

διαφορετική πτυχή ή διάσταση του προσδιορισμού της υπεραξίας;⁷²

 

Δεν ισχυρίζομαι ότι έχω την οριστική απάντηση, κάτι που ούτως ή άλλως είναι πλέον αδύνατο. Ωστόσο, το ερώτημα είναι σημαντικό όσον αφορά το πώς διαμορφώνει αυτό που κάνουμε τώρα. Όπως λέει και ο υπότιτλος του έργου, το Κεφάλαιο είναι ταυτόχρονα μια ανάλυση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και μια κριτική της κλασικής πολιτικής οικονομίας. Ο Μαρξ ξεπερνά τα όρια του αστικού ορίζοντα. Το Κεφάλαιο είναι μια εγγενής κριτική του Ντέιβιντ Ρικάρντο και του Άνταμ

Σμιθ, οι οποίοι προώθησαν και οι δύο εκδοχές της εργασιακής θεωρίας της αξίας, αλλά δεν εξήγησαν την υπεραξία. Ο Μαρξ εξηγεί την υπεραξία στη βάση της ισοδύναμης ανταλλαγής, και το πετυχαίνει επειδή συνειδητοποίησε ότι μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας δεν υπάρχει μόνο μία ανταλλαγή, αλλά μάλλον δύο διακριτές αλλά συναφείς ανταλλαγές, μία σε κυκλοφορία και μία σε παραγωγή. Αυτό που εμφανίζεται στη μορφή του μισθού ως ανταλλαγή εργασίας είναι για την

εργατική δύναμη, τη δυνατότητα δημιουργίας νέας αξίας. Υπάρχει τότε μια δεύτερη «ανταλλαγή» στην εργασιακή

διαδικασία, στην οποία η εργασία παράγει πραγματικά νέα αξία, συμπεριλαμβανομένης της υπεραξίας που είναι το κίνητρο που οδηγεί το κεφάλαιο. Ως εκ τούτου, ακόμη και υπό συνθήκες σύμβασης ισοδύναμης αξίας, εξακολουθεί να υπάρχει εκμετάλλευση. Το κλειδί είναι η διάκριση μεταξύ της αξίας της εργατικής δύναμης και της νέας αξίας που παράγει, δηλαδή της υπεραξίας. Η υπόθεση της ισοδυναμίας είναι τότε δύο διακριτές ισοδυναμίες στη διπλή σχέση μεταξύ της καπιταλιστικής τάξης και της εργατικής τάξης, η οποία χρησίμευσε για να φτάσουμε στην έννοια της υπεραξίας – ένα

τεράστιο επίτευγμα.

 

Equivalence should not be confused with equality. For example, in the text prepared for volume 3 of Capital, part 3, on the falling rate of profit, Marx begins to develop further the “General Law of Capitalist Accumulation,” with a stronger sense of the imperative of internal contradiction that necessarily leads to systemic crisis. His notes identify important counteracting factors, which are mostly ways of increasing the exploitation of labor. However, Marx again postpones the theoretical analysis of the reduction of wages below the value of labor power on the grounds that “it has nothing to do with the general analysis of capital, but has its place in an account of competition, which is not dealt with in this work.”⁷³

Ωστόσο, ο Μαρξ εξετάζει τον ανταγωνισμό μεταξύ των εργατών. Στον τόμο 1, κεφάλαιο 25, σχετικά με τον «Γενικό Νόμο της Καπιταλιστικής Συσσώρευσης», εξετάζει πώς η καπιταλιστική αναπαραγωγή των κοινωνικών σχέσεων δημιουργεί διαφορετικά στρώματα της εργατικής τάξης. Θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε τον αποκλεισμό του Μαρξ ως μια

ρεαλιστική προσπάθεια να περιορίσει το πεδίο εφαρμογής του, καθώς αγωνιζόταν να ολοκληρώσει το Κεφάλαιο ως

σχέδιο. Παρόλο που η οργάνωση του τόμου 3 είναι αρκετά σαφής, μερικές από τις σημειώσεις του Μαρξ δεν ήταν, και ο τόμος χρειάστηκε μια δεκαετία εργασίας του Ένγκελς για να εκδοθεί. Μπαίνουμε σε μια σφαίρα εικασιών, αλλά κατά τη γνώμη μου, αν είχε επιβιώσει για να το κάνει, είναι πολύ πιθανό ότι ο Μαρξ θα είχε ολοκληρώσει τους αντίρροπους παράγοντες σύμφωνα με τις εκτενείς λεπτομέρειες του «Γενικού Νόμου της Καπιταλιστικής Συσσώρευσης», δηλαδή, θα έπρεπε να αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμό μεταξύ των εργαζομένων στο πλαίσιο μιας κρίσης κέρδους. Ωστόσο, είναι

επίσης αλήθεια ότι ο Μαρξ σκόπευε να γράψει έξι τόμους, οι οποίοι θα του επέτρεπαν να ασχοληθεί ξανά με το θέμα με πιο συγκεκριμένους όρους. Τέτοιες παρατηρήσεις θα ήταν εντελώς υποθετικές αν δεν ήταν το γεγονός ότι μας παραπέμπουν πίσω στο ζήτημα των επιπέδων αφαίρεσης.

Ο Μαρξ παρουσίαζε τις υπερβολικές και καταπιεστικές συνθήκες εκμετάλλευσης ως αδέσμευτες ή με πολύ αδύναμα και ονομαστικά όρια. Και πώς μπορεί αυτό να γίνει κατανοητό σε σχέση με τη θεμελιώδη έννοια της υπεραξίας; Είναι αλήθεια ότι η φιλελεύθερη αστική τάξη δεν βλέπει εκμετάλλευση όταν υπάρχει ένας «δίκαιος μισθός για μια δίκαιη μέρα εργασίας». ότι βλέπουν την εκμετάλλευση μόνο όταν είναι ιδιαίτερα υπερβολική και καταπιεστική, η οποία πιστεύουν ότι μπορεί να

επιλυθεί με πολιτικές διευθετήσεις εντός του συστήματος. Αλλά αυτός δεν είναι επαρκής λόγος για τον μαρξισμό να μην εξηγήσει αυτές τις πρακτικές από τη θεωρία της υπεραξίας, δεδομένου ότι είναι οι μορφές (διαμορφώσεις) που επιδιώκει το κεφάλαιο για να αυξήσει την εκμετάλλευση που δεν μπορεί να επιλυθεί χωρίς την ανατροπή ολόκληρου του

συστήματος. Η μαρξιστική θεωρία δεν μπορεί να υποθέσει ισότητα όταν παντού γύρω βλέπουμε δομημένες ανισότητες. Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής παράγει συστηματικά ανισότητες στην εργατική τάξη. Οι ζωές των εργατών αντικειμενικά διαφοροποιούνται ως περισσότερο ή λιγότερο αξιόλογες στον καπιταλισμό. Αυτές οι διαφοροποιημένες κοινωνικές σχέσεις εκμετάλλευσης και υπερεκμετάλλευσης είναι ουσιώδεις για τον τρόπο παραγωγής, και όχι κάποια

επιφαινόμενα μικρότερης γενικής σημασίας.

 

Η αντιμετώπιση των επιπτώσεων του ανταγωνισμού μεταξύ των διαφόρων τμημάτων της εργατικής τάξης κατέχει

εξέχουσα θέση στις δημοφιλείς διαλέξεις του Μαρξ για την αξία, την τιμή και το κέρδος για τη Διεθνή Ένωση Εργατών.⁷⁴ Ενώ οι προσπάθειες της ένωσης ένωσαν τους Γάλλους και τους Άγγλους εργάτες, δεν ήταν αρκετές για να ξεπεράσουν τις προκαταλήψεις των ηγετών των αγγλικών συνδικάτων, οι οποίοι ήταν ενάντια στους πιο μαχητικούς Ιρλανδούς

μετανάστες, ειδικά στον αγώνα εκείνων στο κίνημα Fenian για ανεξαρτησία. Ο διχασμός μεταξύ των αγγλικών συνδικάτων και των ιρλανδών εργατών ήταν ένας από τους λόγους για τη διάλυση της οργάνωσης. Η πρακτική του Μαρξ ενημέρωνε

τη θεωρία του σε αυτό το σημείο. Το κεφάλαιό του για τον «Γενικό Νόμο της Καπιταλιστικής Συσσώρευσης» τελειώνει με ένα κάλεσμα για υποστήριξη των Fenians, του ιρλανδικού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος της εποχής του.⁷⁵

Ενώ στον πρώτο τόμο του Κεφαλαίου, ο Μαρξ τονίζει ότι η στροφή προς τη σύγχρονη βιομηχανία μετά το 1848 έφερε τον καπιταλισμό στη Βρετανία σε ταχεία οικονομική επέκταση, αντιμετώπισε επίσης τις πολιτικές συνέπειες της στροφής. Το νέο περίγραμμα του καταμερισμού της εργασίας μόλις άρχιζε να αναδιαμορφώνει το σχηματισμό της εγχώριας εργατικής τάξης, τόσο υλικά όσο και με όρους συνείδησης. Όπως τόνισε ο Β. Ι. Λένιν, από εκείνη τη στιγμή και μετά, μια εργατική αριστοκρατία άρχισε να εδραιώνεται, πρώτα στην Αγγλία και στη συνέχεια γενικότερα στη Δυτική Ευρώπη.⁷⁶ Η κύρια

εστίαση του Μαρίνι στη Διαλεκτική της Εξάρτησης είναι ακριβώς στην ίδια περίοδο ταχείας βιομηχανικής επέκτασης. Η

μετάβαση σε μεθόδους σχετικής υπεραξίας στην Αγγλία κατέστη δυνατή από τη μεγάλης κλίμακας υπερεκμετάλλευση της εργασίας στη Λατινική Αμερική (και στην Ινδία, την Αφρική και ούτω καθεξής).

Μια άλλη ματιά στο κεφάλαιο με εκτεταμένες διαστάσεις της υπεραξίας

Με την υπερεκμετάλλευση της εργασίας, βλέπουμε για άλλη μια φορά ότι η τάση για αύξηση της υπεραξίας προκειμένου να αποκομίσουμε περισσότερα κέρδη είναι η κεντρική κινητήρια δύναμη του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Αυτή η παρόρμηση υπερκαθορίζει το νόμο της αξίας στην απλή εμπορευματική του μορφή. Η υπεραξία δεν είναι μια σταθερή ουσία, αλλά η εσωτερική δυναμική της ταξικής εκμετάλλευσης. Για να ολοκληρώσουμε την αρχική σύλληψη της υπεραξίας, πρέπει να εξετάσουμε τις μεθόδους αύξησής της. Η έκθεση του Μαρξ στο Κεφάλαιο ξεκινά αυτό το μονοπάτι στον τόμο 1 από το κεφάλαιο 7 και μετά, αλλά πρέπει επίσης να ληφθεί υπόψη η απαραίτητη γραμμικότητα του κειμένου, η πολύπλοκη δομή του έργου και η ατέλειά του. Στο κεφάλαιο 7, ο Μαρξ εξετάζει από τι αποτελείται η εργασιακή

διαδικασία σε κάθε τρόπο παραγωγής, και στη συνέχεια ποιο είναι το συγκεκριμένο καπιταλιστικό αποτύπωμα στην

εργασιακή διαδικασία. Με αυτή τη διάκριση κατά νου, μπορούμε να δούμε τους ακόλουθους καθοριστικούς παράγοντες που είναι απαραίτητοι για την αύξηση του προϊόντος μιας δεδομένης εργατικής δύναμης, οι οποίοι κατέχουν κάτω από οποιονδήποτε τρόπο παραγωγής, αλλά τους δίνεται μια ειδική σφραγίδα κάτω από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής:

 

Παράταση της εργάσιμης ημέρας. Εντατικοποίηση της εργασιακής δραστηριότητας.

Αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας μέσω της συνεργασίας, του καταμερισμού εργασίας και των μηχανημάτων (τεχνολογία).

Αύξηση της παραγωγικότητας μέσω των δεξιοτήτων, των ικανοτήτων και της εκπαίδευσης των εργαζομένων. Αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας μέσω συγκεκριμένων, ευνοϊκών φυσικών συνθηκών.

Μείωση του αναγκαίου χρόνου εργασίας που απαιτείται με τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης (μείωση του μεταβλητού κεφαλαίου).

 

Όλες αυτές είναι μέθοδοι αύξησης της υπεραξίας που είναι επομένως οι ουσιώδεις και όμως αντιφατικοί προσδιορισμοί της. Όλα υποτάσσονται ως αντιφάσεις του συστήματος στο σύνολό του.

 

Το ζήτημα δεν είναι τόσο ένα από τα διαφορετικά επίπεδα αφαίρεσης μεταξύ του Κεφαλαίου και της Διαλεκτικής της

Εξάρτησης, αλλά οι διαφορετικές προοπτικές για τον καπιταλισμό ως παγκόσμιο σύστημα από το οποίο έχουν γραφτεί. Ο αντίκτυπος της σκέψης του Marini, ως θεωρητικής αναπαράστασης των διαφορετικών εμπειριών της εργατικής τάξης στη Λατινική Αμερική, είναι ότι φέρνει μια διαφορετική προοπτική από εκείνη του Μαρξ στα πολλαπλά επίπεδα αφαίρεσης των τριών τόμων του Κεφαλαίου. Η σκέψη του Μαρίνι είναι ένα εφαλτήριο για μια συνολική αναμόρφωση του Κεφαλαίου.

Υποστηρίζω ότι ο Marini το πέτυχε αυτό αποτελεσματικά για τα κύρια συμπεράσματα του τόμου 2 και ότι ένας παρόμοιος επαναπροσδιορισμός είναι δυνατός για τους τόμους 1 και 3.

Όσον αφορά τον τόμο 1, η υπερεκμετάλλευση της εργασίας δείχνει μια άλλη διάσταση της υπεραξίας που είναι ένα γενικό και ουσιαστικό χαρακτηριστικό του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Όσον αφορά τον τόμο 2, η μεταγενέστερη εργασία του Marini και, ανεξάρτητα, του Hosea Jaffe σωστά επανατοποθέτησε τα τμήματα της εμπορευματικής παραγωγής ως

διαφοροποιημένα μεταξύ βασικών (ανεπτυγμένων) και περιφερειακών (υπανάπτυκτων) οικονομιών.⁷⁷

 

Όσο για τον τόμο 3, υπάρχουν δύο ουσιαστικές θεωρητικές προκλήσεις που απορρέουν από τη μαρξιστική θεωρία εξάρτησης. Πρώτον, η επαναδιατύπωση του προβλήματος μετασχηματισμού με διαφορετικά ποσοστά υπεραξίας θα

εξηγήσει την άνιση ανταλλαγή ως μορφή μεταφοράς αξίας. Έτσι, η τροποποίηση των τιμών παραγωγής έχει σημαντικές

επιπτώσεις στην ανάλυση της αλυσίδας βασικών εμπορευμάτων.⁷⁸

 

Η δεύτερη ουσιαστική πρόκληση στον τόμο 3 είναι, όπως σημειώθηκε, η θεωρία της γαιοπρόσοδος ως παράδειγμα

«υπερκέρδους», σύμφωνα με τον Μαρξ. Αυτό το θέμα είναι το κλειδί για την ανάλυση του εξορυκτισμού της εξόρυξης

μεγάλης κλίμακας, της γεωργίας μεγάλης κλίμακας, της υδροηλεκτρικής ενέργειας και των πεδίων υδρογονανθράκων που είναι τόσο αρπακτικά μέχρι σήμερα. Η ιμπεριαλιστική πρόσοδος αποτελεί προέκταση της υπερεκμετάλλευσης, καθώς αναφέρεται στα υπερκέρδη και την εξάντληση της πηγής τους μέσω ευνοϊκών πόρων που εξάγονται από τη φύση. Η παραγωγή «ψευδούς κοινωνικής αξίας» οδηγεί στην ανάλυση της αλυσίδας κερδών και πλεοναζόντων κερδών, που σε

μεγάλο βαθμό συλλαμβάνονται από κράτη σε κοινοπραξία με εθνικές και πολυεθνικές εταιρείες.⁷⁹

 

Συμπεράσματα και καθήκοντα

Εξετάσαμε τον μαρξισμό της μαρξιστικής θεωρίας της εξάρτησης, εστιάζοντας στην εννοιολογική σχέση μεταξύ της

Διαλεκτικής της Εξάρτησης και του Κεφαλαίου. Κατά την εκτίμησή μας, ο Μαρίνι πηγαίνει τον μαρξισμό πέρα από τον

Μαρξ με πολύ θετικό τρόπο, φέρνοντάς τον πιο κοντά στην πραγματικότητα της πλειοψηφίας της παγκόσμιας εργατικής τάξης. Ο Μαρίνι πηγαίνει τον μαρξισμό πιο μακριά από τη γενιά του Λένιν και τις κλασικές θεωρίες του σύγχρονου

ιμπεριαλισμού, επειδή αντιμετωπίζει άμεσα την πραγματικότητα ενός διαιρεμένου παγκόσμιου συστήματος και του

διεθνούς καταμερισμού εργασίας από την οπτική γωνία της υποταγμένης εργατικής τάξης – στην πραγματικότητα, της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης.

Το έργο του Μαρίνι μας ωθεί να επανεξετάσουμε μια από τις βασικές μεθοδολογικές υποθέσεις του Μαρξ, αυτή της ανταλλαγής της εργατικής δύναμης σε πλήρη αξία, η οποία προϋποθέτει έναν κοινό βαθμό εκμετάλλευσης σε όλα τα

τμήματα της εργατικής τάξης, ανεξάρτητα από την άνιση κοινωνική μεταχείρισή τους στην πράξη. Ο Μαρξ αναγνώρισε ότι

αυτή ήταν μια περιοριστική υπόθεση την οποία εξέφρασε ως τυποποιημένο ποσοστό υπεραξίας. Ακόμα κι έτσι, δίνει πολλά παραδείγματα της φυγόκεντρης δυναμικής που ωθεί προς σκληρότερες συνθήκες και χαμηλότερους μισθούς. Η υπόθεση της ομοιομορφίας δεν αντιστοιχεί σε έναν κόσμο στον οποίο ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής δημιουργεί συστηματικά διεθνείς ανισότητες και αναγεννά συγκεκριμένες καταπιέσεις στην εργατική τάξη, όπως φαίνεται στην παγκόσμια «κούρσα προς τα κάτω». Ο Μαρίνι και άλλοι σύντροφοι στην τάση σκέψης που ίδρυσε έχουν δείξει ότι η

εργασιακή υπερεκμετάλλευση είναι θεμελιώδης για την αντιφατική δυναμική του καπιταλισμού στις εξαρτημένες και υποταγμένες περιοχές του κόσμου. Η ενότητα της εργατικής τάξης μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν η βάση των διαιρέσεών της από τον καπιταλισμό γίνει κατανοητή τόσο στη θεωρία όσο και στην πράξη. Ως εκ τούτου, υποστηρίζουμε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο που βασίζεται στο Κεφάλαιο, αλλά πηγαίνει πέρα από αυτό, προκειμένου να ληφθεί πλήρως υπόψη η υπερεκμετάλλευση της εργασίας. Συμπεραίνουμε ότι η σχεσιακή ανισότητα παράγει και αναπαράγεται από την υπερεκμετάλλευση της εργασίας και τη σχεσιακή υπεραξία.

Ο Μαρίνι παρείχε μια πρωτότυπη θεωρητική σύνθεση για τον θεμελιώδη ρόλο της υπερεκμετάλλευσης που θα έπρεπε να βρίσκεται στο επίκεντρο της μελλοντικής εργασίας για τον καπιταλιστικό ιμπεριαλισμό. Ο Μαρίνι μετατοπίζει την αντίληψή μας για την ίδια την ουσία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής για να συμπεριλάβει τη δέσμευσή του να

εκμεταλλεύεται τη φθηνή εργασία. Αυτό το φαινομενικά μικρό βήμα του Μαρίνι είναι ένα γιγαντιαίο εννοιολογικό άλμα για τη διεθνή εργατική τάξη, καθώς αλλάζει το παράδειγμα του ποια είναι η ουσία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.

Είναι ένα ταξίδι από την επιστημολογική περιφέρεια στο κέντρο της γνώσης μας για τον καπιταλισμό που ανταποκρίνεται καλύτερα στην πραγματικότητα, ότι η υπερεκμετάλλευση της εργασίας είναι η ουσία του καπιταλισμού ως ιμπεριαλισμού.

 

Υποστηρίζουμε ότι η μείωση των μισθών κάτω από την αξία της εργατικής δύναμης είναι μέρος της γενικής ανάλυσης του κεφαλαίου και επομένως πρέπει να συμπεριληφθεί σε όλα τα σχετικά επίπεδα αφαίρεσης, ξεκινώντας από την

επεξεργασία της υπεραξίας. Ο υποβιβασμός της εμπειρίας των καταπιεσμένων τμημάτων της εργατικής τάξης σε χαμηλότερο επίπεδο από αυτό που υποστηρίζεται για την εργατική τάξη στο σύνολό της είναι ένα πολιτικό καθώς και θεωρητικό λάθος, το οποίο τελικά μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως υπεράσπιση των πιο προνομιούχων στρωμάτων της. Είναι ένας τρόπος άμβλυνσης της ακμής του Marini, μια γέφυρα προς την αφομοίωση από τον ευρωκεντρικό μαρξισμό, ακριβώς τη στιγμή που πρέπει να χτίσουμε τη γέφυρα με διαφορετικούς όρους, ξεκινώντας ουσιαστικά προς την αντίθετη κατεύθυνση και χτίζοντας πάνω στα νέα θεμέλια που έθεσε ο Marini. Η μαρξιστική εργασιακή θεωρία της αξίας πρέπει να

προλάβει την πραγματικότητα των δομικών διαιρέσεων στην παγκόσμια εργατική τάξη, αλλιώς θα μαραθεί και θα πεθάνει.

 

Τέλος, ποια είναι η άλλη αναγκαία και απαραίτητη τροποποίηση της θεωρίας του Μαρξ για την υπεραξία που αναφέραμε, αλλά επίσης δεν αναπτύξαμε; Πίσω από όλες τις μορφές υπεραξίας είναι η μη αμειβόμενη οικιακή εργασία και η εργασία φροντίδας, που εκτελούνται κυρίως από γυναίκες. Αυτή η απαραίτητη προϋπόθεση της υπεραξίας πρέπει να

ενσωματωθεί στη συζήτηση.⁸⁰ Με αυτό το προσόν, οι επαναστατικές κληρονομιές τόσο του Μαρξ όσο και του Μαρίνι είναι απαραίτητες για τους επερχόμενους αγώνες για το σοσιαλισμό στον εικοστό πρώτο αιώνα. Η συμβολή του Marini ήταν μια

μεγάλη πρόοδος που αφήνει ακόμα πολλά να γίνουν. Γιορτάζουμε το Κεφάλαιο και τη Διαλεκτική της Εξάρτησης

προωθώντας τα.

 

Σημειώσεις

1. ↩ Τα έργα του Μαρίνι και σχετικό υλικό στα ισπανικά και πορτογαλικά διατίθενται στη διεύθυνση marini- escritos.unam.mx.

2. ↩ Για το τελευταίο, βλέπε Ruy Mauro Marini, "Brazilian Subimperialism," Monthly Review 23, no. 9 (February 1972): 14–24.

3. ↩ Marini, Η διαλεκτική της εξάρτησης, 161.

4. ↩ Βλέπε ιδιαίτερα John Smith, Imperialism in the Twenty-First Century (Νέα Υόρκη: Monthly Review Press, 2016). Άλλες σχετικές συνεισφορές περιλαμβάνουν τον Andy Higginbottom, "Structure and Essence in Capital and the

Stages of Capitalism," Journal of Australian Political Economy 70 (2012): 251–70; Jaime Osorio, "The Latin American Debate: Dependent Capitalism, Superexploitation, and Revolution", Social Justice 40, no. 4 (2014): 5–

24. Adrian Sotelo Valencia, Το μέλλον της εργασίας (Leiden: Brill, 2015). Benjamin Selwyn, "Poverty Chains and Global Capitalism", Competition &; Change 23, no. 1 (2019): 71–97. Intan Suwandi, Value Chains (Νέα Υόρκη:

Monthly Review Press, 2019). Zak Cope, The Wealth of (Some) Nations: Imperialism and the Mechanics of Value Transfer, (Λονδίνο: Πλούτωνας, 2019)· Mariano Féliz, "Notes For a Discussion on Unequal Exchange and the

Marxist Theory of Dependency", Historical Materialism 29, no. 4 (2021): 114–52.

5. ↩ Andre Gunder Frank, World Accumulation 1492–1789 (Λονδίνο: MacMillan, 1978), 239–40.

6. ↩ Karl Marx, Capital, τόμος 3 (Λονδίνο: Penguin, 1981), 342.

7. ↩ Βλέπε John Bellamy Foster, "A Missing Chapter of Monopoly Capital", Monthly Review 64, αρ. 3 (Ιούλιος– Αύγουστος 2012): 13–14.

8. ↩ Φρανκ, Παγκόσμια συσσώρευση 1492–1789, 240.

9. ↩ Jairus Banaji "Gunder Frank in Retreat?," στο Neo-Marxist Theories of Development, επιμέλεια υπό Bruce McFarlane and Peter Limqueco (New York: St. Martin's Press, 1983), 97–113. Η υπογράμμιση δική μου.

10. ↩ Για μια εξήγηση της διάκρισης που βασίζεται σε μεταφράσεις από το πρωτότυπο γερμανικό κείμενο του Μαρξ, βλέπε Gérard Duménil, Le Concept de Loi Économique dans Le Capital (Paris: Maspero, 1978), 274–78.

11. ↩ Marx, Capital, τόμος 1 (Λονδίνο: Penguin, 1976), 590.

12. ↩ Μαρξ, Κεφάλαιο, τόμος 1, 432-37.

13. ↩ Marcel Van der Linden, "The Imperial Mode of Living in the Context of Crisis", Συνέδριο για τη Διεθνή Αλληλεγγύη και τη Σχεσιακή Ανισότητα (Άμστερνταμ: SOC21, 2020).

14. ↩ Carlos Alves do Nascimento, Fernando Frota Dillenburg και Fábio Maia Sobral, "Teoria da exploração e da superexploração da força de trabalho em O Capital (Livro I) de Marx," Revista da Sociedade Brasileira de

Economia Política 40 (2015): 107–31.

15. ↩ Μαρξ, Κεφάλαιο, τόμος 1, 343.

16. ↩ Nascimento, Dillenburg, and Sobral, "Teoria da exploração e da superexploração da força de trabalho em O Capital de Marx", 114.

17. ↩ Hugo Figueira Corrêa και Marcelo Dias Carcanholo "Uma teoria da superexploração da força de trabalho em Marx? Um Marx que nem mesmo ele tinha percebido», Revista da Sociedade Brasileira de Economia Política 44

(2016): 10–30. Το επιχείρημα των συγγραφέων συνοψίζεται στα αγγλικά στο Marcelo Dias Carcanholo and Hugo

F. Corrêa, "Ruy Mauro Marini (1932-97)" στο The Routledge Handbook of Marxism and Post-Marxism, ed. Alex Callinicos, Stathis Kouvelakis, and Lucia Pradella (London: Routledge, 2021), 526–33.

18. ↩ Jaime Osorio, "Fundamentos de la superexplotación", Razón y Revolución 25 (2013): 9–34.

19. ↩ Jaime Osorio, ""Fundamentos de la superexplotación", 10.

20. ↩ Για μια πληρέστερη εξήγηση βλέπε Andy Higginbottom, "Reading Marx's Capital for the 21st Century" (σειρά διαλέξεων στο Κέντρο για τη Μελέτη της Κοινωνικής και Παγκόσμιας Δικαιοσύνης, 2022), https://cssgj.org/.

21. ↩ Μαρξ, Κεφάλαιο, τόμος 1, 643-72.

22. ↩ Μαρξ, Κεφάλαιο, τόμος 1, 646.

23. ↩ Μαρξ, Κεφάλαιο, τόμος 1, 135.

24. ↩ Μαρξ, Κεφάλαιο, τόμος 1, 61-71, 303, 305, 470, 503, 545, 558-60, 590-91.

25. ↩ Μαρξ, Κεφάλαιο, τόμος 1, 648.

26. ↩ Μαρξ, Κεφάλαιο, τόμος 1, 650.

27. ↩ Μαρξ, Κεφάλαιο, τόμος 1, 510.

28. ↩ Μαρξ, Κεφάλαιο, τόμος 1, 353.

29. ↩ Μαρξ, Κεφάλαιο, τόμος 3, κεφάλαιο 5.

30. ↩ Μαρξ, Κεφάλαιο, τόμος 1, 337, 353-56.

31. ↩ Μαρξ, Κεφάλαιο, τόμος 1, 377.

32. ↩ Για διαφορετικές απόψεις σχετικά με αυτό, βλέπε W.E.B. Du Bois, Black Reconstruction in America, 1860–1880

(New York: The Free Press, 1998). Σέντρικ Ρόμπινσον, Black Marxism: The Making of the Black Radical Tradition (Τσάπελ Χιλ: University of North Carolina Press, 2000), 235–36. Charles Post, The American Road to Capitalism (Βοστώνη: Brill, 2011). Eugene Baptist, The Half Has Never Been Told: Slavery and the Making of American

Capitalism (Νέα Υόρκη: Basic Books, 2014). Andy Higginbottom, "Enslaved African Labour: Violent Racial

Capitalism" στο The Palgrave Encyclopaedia of Imperialism and Anti-Imperialism, επιμέλεια Immanuel Ness and

Zak Cope (London: Palgrave Macmillan, 2019)· John Clegg, «Μια θεωρία της καπιταλιστικής δουλείας», Journal of Historical Sociology 33 (2020):74–98. John Bellamy Foster, Hannah Holleman και Brett Clark, "Marx and Slavery", Monthly Review 72, no. 3 (Ιούλιος-Αύγουστος 2020): 96–114.

33. ↩ Μαρξ, Κεφάλαιο, τόμος 1, 557-58.

34. ↩ Μαρξ, Κεφάλαιο, τόμος 1, 318.

35. ↩ Stephanie Smallwood, "What Slavery Says Us about Marx", στο Race Capitalism Justice, επιμέλεια Walter Johnson με τον Robin D. G. Kelley (Cambridge, MA: Boston Review, 2017): 78–82.

36. ↩ Βλέπε, για παράδειγμα, Frederick Engels, "The Condition of the Working Class in England," Marx and Engels Collected Works, vol. 4 (London: Lawrence &; Wishart, 2010), 295–596.

37. ↩ Μαρξ, Κεφάλαιο, τόμος 1, 303-4.

38. ↩ Marx, Capital, τόμος 1, 345, παρατίθεται στο Marini, The Dialectics of Dependency, 131.

39. ↩ Frank, Παγκόσμια συσσώρευση 1492-1789, 257. Μαρξ, Κεφάλαιο, τόμος 1, 925.

40. ↩ Μαρξ, Κεφάλαιο, τόμος 1, 355, 369, 516-20.

41. ↩ Μαρξ, Κεφάλαιο, τόμος 1, 368-74, 517-26.

42. ↩ Μαρξ, Κεφάλαιο, τόμος 1, 417.

43. ↩ Βλέπε, για παράδειγμα, Marx, Capital, τόμος 1, 518-19, 627.

44. ↩ Μαρξ, Κεφάλαιο, τόμος 1, 620.

45. ↩ Μαρξ, Κεφάλαιο, τόμος 1, 431. Η υπογράμμιση δική μου.

46. ↩ Μαρξ, Κεφάλαιο, τόμος 1, 590.

47. ↩ Μαρξ, Κεφάλαιο, τόμος 1, 599.

48. ↩ Μαρξ, Κεφάλαιο, τόμος 1, 601.

49. ↩ Μαρξ, Κεφάλαιο, τόμος 1, 605.

50. ↩ Μαρξ, Κεφάλαιο, τόμος 1, 515.

51. ↩ Μαρξ, Κεφάλαιο, τόμος 1, 515.

52. ↩ Μαρξ, Κεφάλαιο, τόμος 1, 516-17.

53. ↩ Μαρξ, Κεφάλαιο, τόμος 1, 531.

54. ↩ Μαρξ, Κεφάλαιο, τόμος 1, 396.

55. ↩ Μαρξ, Κεφάλαιο, τόμος 1, 582. Η υπογράμμιση δική μου.

56. ↩ Μαρξ, Κεφάλαιο, τόμος 1, 543.

57. ↩ Μαρξ, Κεφάλαιο, τόμος 1, 571, 574.

58. ↩ Μαρξ, Κεφάλαιο, τόμος 1, 579-80.

59. ↩ Μαρξ, Κεφάλαιο, τόμος 1, 862.

60. ↩ Μαρξ, Κεφάλαιο, τόμος 1, 863.

61. ↩ Ένγκελς, «Η κατάσταση της εργατικής τάξης στην Αγγλία».

62. ↩ Ένγκελς, "Preface to the Second Edition of The Housing Question", MECW, τόμος 16 (Λονδίνο: Lawrence &; Wishart, 2010): 424–33. Η υπογράμμιση στο πρωτότυπο. Ευχαριστώ τον Marcel van Linden που επέστησε την

προσοχή σε αυτήν την πηγή.

63. ↩ Marini, Η διαλεκτική της εξάρτησης, 136.

64. ↩ Amanda Latimer, "Situating Ruy Mauro Marini (1932-1997)" στο Marini, The Dialectics of Dependency, 21–101.

65. ↩ Marini, Η διαλεκτική της εξάρτησης, 131–35.

66. ↩ Marini, Η διαλεκτική της εξάρτησης, 131. Βλέπε επίσης 132.

67. ↩ Marini, Η διαλεκτική της εξάρτησης, 130.

68. ↩ Μαρξ, Κεφάλαιο, τόμος 1, 747-48. Η υπογράμμιση δική μου.

69. ↩ Για παράδειγμα, Marx, Capital, τόμος 1, 518, 564, 747.

70. ↩ Μαρξ, Κεφάλαιο, τόμος 1, 326.

71. ↩ Μαρξ, Κεφάλαιο, τόμος 3, 342.

72. ↩ Karl Marx, "Value, Price and Profit" MECW, τόμος 20 (Λονδίνο: Lawrence &; Wishart, 2010), 101–49.

73. ↩ Μαρξ, Κεφάλαιο, τόμος 1, 870.

74. ↩ Ι. Λένιν, «Το δικαίωμα των εθνών στην αυτοδιάθεση», Lenin's Collected Works, vol. 20, chap. 8 (Moscow: Progress Publishers, 1972), 393-454.

75. ↩ Ruy Mauro Marini, "Plusvalía extraordinaria y acumulación de capital", Cuadernos Políticos 20 (1979): 19–39. Hosea Jaffe, La plusvalía oculta: ¿Cómo funciona el imperialismo? (Μπιλμπάο: Zero, 1978).

76. ↩ Βλέπε Andy Higginbottom, "Marx's Capital, Labour, Super-Exploitation and a Fresh Take on the 'Transformation Problem'" (διαδικτυακή σειρά διαλέξεων).

77. ↩ Βλέπε Andy Higginbottom, "'Imperialist rent' in Practice and Theory", Globalizations 11, no. 1 (2014): 23–33; Jaime Osorio, "Ley Del Valor, Intercambio Desigual, Renta De La Tierra y Dependencia", Revista da Sociedade Brasileira de Economia Política 46 (2017): 78–102. Andy Higginbottom, "The Imperialist Multinational:

Concentration, Fiction or Rent?" στο Imperialism and Transitions to Socialism, επιμέλεια Rémy Herrera (Bingley, UK: Emerald, 2021), 39–57.

78. ↩ Βλέπε Olivia Adamson, Carol Brown, Judith Harrison, and Judy Price, "Women's Oppression Under

Capitalism", Revolutionary Communist 5 (1976): 1–48. και ιδιαίτερα Claudia Jones, An End to the Neglect of the Problems of Negro Women (Νέα Υόρκη: New Century, 1949)· Carole Boyce Davies, Αριστερά του Karl Marx: Η πολιτική ζωή της μαύρης κομμουνίστριας Claudia Jones (Durham: Duke University Press, 2008). Charisse Burden- Stelly, "Modern U.S. Racial Capitalism", Monthly Review 72, no. 3 (Ιούλιος-Αύγουστος 2020): 8–20.